شناسايي موانع تأسيس و توسعه اقامتگاه‌هاي بومگردي در نواحي روستايي استان گيلان

توجه به حفظ محيط‌زيست و اقتصاد محلي سبب شده است تا در سال‌هاي اخير بومگردي در كانون توجه برنامه ريزان و متخصصين حوزه گردشگري قرار گيرد. جهت دستيابي به اهداف بومگردي، توسعه اقامتگاه‌هاي بومگردي يكي از راه‌هاي مؤثر است. در اين ميان، استان گيلان به‌عنوان يكي از مقصدهاي اصلي گردشگري در ايران با دارا بودن تعداد زيادي از جاذبه‌ها و منابع گردشگري، همواره موردتوجه بسياري از گردشگران است كه در صورت توجه به اصول بومگردي مي‌تواند سبب توسعه استان گردد. بر اين مبنا تأسيس اقامتگاه‌هاي بومگردي در نواحي روستايي از چند سال گذشته همواره مورد تأكيد مسئولين استان بوده است. ازاين‌رو اين تحقيق قصد دارد تا با به‌كارگيري روش كيفي، مشكلات موجود در حوزه تأسيس و توسعه اقامتگاه‌هاي بومگردي در نواحي روستايي استان گيلان را با استفاده از تئوري بنياني شناسايي نمايد. بر اساس روش نمونه‌گيري هدفمند، 41 نفر از متخصصان، فعالان حوزه گردشگري استان، روستاييان و مسئولين به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. تكنيك‌هاي به كار گرفته‌شده براي گردآوري داده‌ها و اطلاعات لازم، بر مصاحبه نيمه ساختاريافته و مشاهدات ميداني تمركز يافتند. بر مبناي نظريه بنياني، داده‌ها در سه مرحله كدگذاري تحليل شدند و نتايج حاصل از آن، استخراج شش مقوله هسته‌اي شامل كاربري اراضي، بازاريابي، مشكلات اداري، جاذبه‌ها، كمبود آموزش و امكانات و مديريت و برنامه‌ريزي است.