تأثير آموزش مثبت‌نگري در افزايش كيفيت و اميد به زندگي در سالمندان

هدف پژوهش، تعيين تأثير آموزش مثبت‌نگري بر افزايش كيفيت و اميد به زندگي در سالمندان بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون و پيگيري دو ماهه با گروه گواه بود. نمونه شامل 50 سالمند بود كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه (گروه آزمايش 25 نفر و گروه گواه 25 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش 8 جلسه 90 دقيقه‌اي و به مدت 2 ماه آموزش مثبت‌نگري را دريافت كرد و گروه گواه در اين مدت هيچ آموزشي را دريافت نكرد. پس از پايان جلسات پس آزمون و دو ماه بعد از آن، پيگيري اجرا شد. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه كيفيت زندگي وار و گندك و پرسشنامه اميد به زندگي اسنايدر استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي تحليل كوواريانس چند متغيري و تحليل كوواريانس تك متغيري استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش مثبت‌نگري در افزايش كيفيت زندگي و اميد به زندگي در مرحله پس آزمون مؤثر بوده است و تغييرات ايجاد شده در كيفيت زندگي و اميد به زندگي سالمندان در مرحله پيگيري نيز ادامه داشت. با توجه به اثربخش بودن آموزش مثبت‌نگري در افزايش كيفيت زندگي و اميد به زندگي مي توان از برنامه‌هاي مبتني بر آموزش مثبت‌نگري براي افزايش كيفيت زندگي و اميد به زندگي سالمندان استفاده نمود.