مقايسه توانايي خود تعيين‌گري و مولفه‌هاي آن در افراد با آسيب شنوايي، آسيب بينايي و بدون آسيب

هدف اين پژوهش مقايسه توانايي خودتعيين‌گري و مولفه‌هاي آن در افراد با آسيب شنوايي، بينايي و بدون آسيب بود. نمونه پژوهش116 نفر(32 نفر با آسيب بينايي، 21 نفر با آسيب شنوايي و 63 نفر بدون آسيب) ازافراد با آسيب شنوايي، بينايي و بدون آسيب شهر شيراز بودند. افراد با آسيب شنوايي و بينايي با روش نمونه‌گيري در دسترس و افراد بدون آسيب با روش نمونه‌گيري تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. از پرسش‌نامه توانايي خودتعيين‌گري گومز ولا، وردوگو، جيل، گوربلا و هماير براي سنجش توانايي خودتعيين‌گري استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك‌راهه و آزمون تعقيبي شفه تحليل شد. نتايج نشان داد كه توانايي خودتعيين‌گري افراد بدون آسيب به‌طور معني‌داري بيشتر از توانايي خودتعيين‌گري افراد با آسيب شنوايي و بينايي است. شايان‌ذكر است كه بين توانايي خودتعيين‌گري افراد با آسيب شنوايي و بينايي تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. نتايج تحليل واريانس (مانوا) نشان داد كه توانايي خودتعيين‌گري افراد بدون آسيب در خرده‌مقياس‌هاي استقلال رفتاري و توانمندسازي روان‌شناختي نسبت به افراد با آسيب شنوايي و بينايي به‌طور معني‌داري بالاتر بود. همچنين در هيچ‌يك از خرده‌مقياس‌هاي توانايي خودتعيين‌گري بين افراد با آسيب شنوايي و بينايي تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. با توجه به يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان بيان كرد كه آموزش توانايي خودتعيين‌گري براي افراد با آسيب شنوايي و بينايي ضروري است.