مقايسۀ اثربخشي روش‌هاي مثبت درمانگري و مرور خويشتن بر افزايش بهزيستي رواني و تاب‌آوري دانشجويان مادر

هدف پژوهش، مقايسۀ اثربخشي روش‌هاي مثبت درمانگري و مرور خويشتن بر افزايش بهزيستي رواني و تاب‌آوري دانشجويان مادر بود. نمونۀ پژوهش شامل بيست‌وهفت نفر از دانشجويان مادر مشغول به تحصيل در دانشگاه الزهرا بود. آنها به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در سه گروه مرور خويشتن، مثبت درمانگري و گواه قرار گرفتند. بهزيستي رواني و تاب‌آوري هر سه گروه در سه فاصلۀ زماني پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به كمك پرسشنامه‌هاي بهزيستي رواني ريف (RSPWB-SF) و تاب‌آوري فرايبورگ (RSA) اندازه‌گيري شد. براي گروه نخست آزمايشي،روش‌هاي مثبت درمانگري طي هفت جلسه و براي گروه دوم آزمايشي، درمان مرور خويشتن طي شش جلسه آموزش داده شد. در اين مدت گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كواريانس چند متغيره تحليل شد. تحليل داده‌ها نشان دادميانگين نمرات بهزيستي رواني در پس‌آزمون و پيگيري نسبت به پيش‌آزمون در گروه‌هاي مرور خويشتن و مثبت درمانگري در مقايسه با گروه گواه به‌صورت معناداري افزايش يافت؛ اما اين اثر براي تاب‌آوري معنادار نشد؛ بنابر اين يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت مداخله‌هاي مرور خويشتن و مثبت درمانگري اثر معناداري بر افزايش بهزيستي رواني دانشجويان مادر دارد. همچنين بين اين دو روش در ميزان اثربخشي بر بهزيستي رواني تفاوت معناداري وجود نداشت. اين نتايج مي‌تواند پشتوانه‌اي براي به‌كارگيري روش روان‌درماني مثبت‌نگر يا روش مرور خويشتن براي ارتقاء سلامت روان و بهزيستي رواني دانشجويان مادر باشد.