اثربخشي آموزش خود دلسوزي شناختي بر اجتناب تجربه‌اي و همجوشي شناختي در بيماران مبتلا به درد مزمن

يكي از مشكلات سلامتي، دردهاي مزمن‌اند كه علاوه بر عوامل فيزولوژيكي، عوامل روانشناختي نيز نقش مهمي در تداوم آن دارند. هدف پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش خوددلسوزي شناختي بر اجتناب تجربه‌اي و همجوشي شناختي بيماران مبتلا به درد مزمن بود. طرح اين پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. تعداد 30 نفر از بيماران مبتلا به درد مزمن مراجعه‌كننده به مراكز درماني شهر خرم‌آباد به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارش شدند. سپس 30 نفر پرسشنامۀ پذيرش و عمل (باوند و همكاران) و همجوشي شناختي (گيلاندرز و همكاران) را با عنوان پيش‌آزمون تكميل كردند. گروه آزمايش در 8 جلسه 1 ساعتۀ مشاورۀ گروهي شركت كردند و گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكردند و هر دو گروه پس از خاتمۀ جلسات درماني پرسشنامه‌هاي مذكور را به‌عنوان پس‌آزمون تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كواريانس تحليل شدند. نتايج پژوهش نشان دادند آموزش خوددلسوزيِ شناختي سبب كاهش اجتناب تجربه‌اي و همجوشي شناختي و به تبع آن، كاهش درد مزمن در گروه آزمايش شده است.