مدل‌يابي خودشكوفايي بر پايه هوش معنوي، هوش اخلاقي و بهزيستي روان‌شناختي دانش‌آموزان تيزهوش

اين پژوهش، با هدف مدل‌يابي خودشكوفايي بر پايه‌ هوش معنوي، هوش اخلاقي و بهزيستي روان‌شناختي انجام شده است. جامعه‌ آماري پژوهش را دانش‌آموزان تيزهوش استان سمنان تشكيل مي‌دادند. جهت تعيين حجم نمونه، ابتدا توسط نمونه‌گيري تصادفي ساده، دو شهر شاهرود و دامغان برگزيده شدند كه از مدارس تيزهوشان اين شهرستان‌ها چهارصد دانش‌آموز با روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب گردبدند. براي جمع‌آوري اطلاعات، از مقياس‌هاي هوش معنوي، هوش اخلاقي، بهزيستي روان‌شناختي و خودشكوفايي ASAI استفاده شد. داده‌هاي پژوهش به روش معادلات ساختاري مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه هوش معنوي بر خودشكوفايي اثر مستقيم مثبت و معنادار دارد و همچنين بهزيستي روان‌شناختي نقش واسطه‌گري براي هوش معنوي و خودشكوفايي تيزهوشان را دارد؛ بدين‌معنا كه افزيش هوش معنوي، بر بهزيستي روان‌شناختي فرد اثر مثبت مي‌گذارد و بهزيستي روان‌شناختي مثبت باعث افزايش خودشكوفايي فرد مي‌شود. هوش اخلاقي نيز به‌ صورت غيرمستقيم و از طريق تأثير بر بهزيستي روان‌شناختي، بر خودشكوفايي اثر مثبت معنادار دارد؛ اما اثر مستقيمي بر خودشكوفايي ندارد. در نتيجه، گنجاندن آموزش‌هايي براي بالابردن سطح هوش معنوي، هوش اخلاقي و بهزيستي روان‌شناختي در مدارس و كتب درسي براي پرورش دانش‌آموزاني خودشكوفا، از اهميت بسزايي برخوردار است.