روان تحليل گري كهن الگوهاي رشد در تائيّۀ كبراي ابن فارض

ناخودآگاه جمعي، دربردارنده احساسات، انديشه ها و رفتارهايي است كه حاصل اندوخته هاي اجداد كهن انسان به شمار مي رود. اين اندوخته ها و تجارب فراشخصي، در شكل كهن الگو ظاهر مي شود. برخي از كهن الگوها كه يونگ با نام كهن الگوهاي رشد از آنها ياد مي كند، از چنان اهميتي برخوردارند كه مي توانند با داده هاي فراشخصي خود، فرد را در مسير رشد و خود شكوفايي ياري دهند. شعر عرفاني به عنوان يك محصول رواني، عناصر و تصاويري دارد كه فراتر از قلمرو تجارب شخصي شاعر بوده و ترجمان ناخودآگاه جمعي اوست. در چكامه عرفاني تائيه كبراي ابن فارض نيز كه از خودكاوي هاي شاعر در ناخودآگاه جمعي اش تراوش نموده، كهن الگوهاي رشد به خوبي نمايان است. جستار كنوني بر آن است كه با روش توصيفي تحليلي و تكيه بر مكتب روانشناسي تحليلي يونگ، شخصيت ابن فارض را با توجه به كاركرد اين كهن الگوها، روانكاوي نمايد. كهن الگوهاي رشد مانند «سايه»، «آنيما» و «خويشتن» شخصيت ابن فارض را به دليل «همانندسازي»، «فرافكني» و... تحت تأثير قرار داده اند؛ اما ابن فارض به وسيله فرايند «فرديت» و توجه آگاهانه به ارزش اين انگاره ها، از آنها در مسير تماميت و خودشكوفايي بهره جسته است.