منشا گازهاي هيدروكربوري گل فشان هاي خشكي سواحل مكران ايران

گل فشان ها، ساختارهاي زمين شناسي ناشي از خروج گاز، گلآب و خرده هاي سنگي با ابعاد مختلف در مناطق خشكي و ساحلي با مرفولوژي هاي متفاوت و نشانگر حركت پوسته اي و فعاليت تكتونيكي امروزي هستند. گل فشان هاي زيادي در منشورهاي برافزايشي مكران ايران و پاكستان گزارش شده است كه به دليل برخورد صفحات هند و اوراسيا تشكيل مي شوند. در اين مطالعه، منشا گازهاي هيدروكربوري گسيل شده از سه گل فشان فعال عين، بربروك و سندميرسوبان در سواحل خشكي مكران ايران بررسي شده است. گازهاي خارج شده از اين گل فشان ها عمدتا متان با غلظت بين vol.% ۱۸/۹۹۲۴/۹۷ و مقدار كمي اتان (vol.% ۲/۱۰۴۸/۰)، پروپان (vol.% ۱۹۴/۰۰۰۱/۰)، انبوتان (ppmvol.% ۲۲)، ايزوبوتان(ppmvol.% ۳۶۳۵)، انپنتان (ppmvol.% ۳۷)، ايزوپنتان (ppmvol.% ۶۶۱)، هگزان (ppmvol.% ۷۸۱) و دي اكسيدكربن (vol.% ۴/۰۰۷/۰) هستند. مقادير نسبت ايزوتوپي كربن و هيدروژن متان و ديگر گازهاي هيدروكربوري نشاندهنده ي منشا ترموژنيك گازهاي خروجي از گل فشان هاي مورد مطالعه است و شواهدي از عدم تجزيه زيستي را نشان مي دهند. دي اكسيدكربن نيز با نسبت ايزوتوپي كربن ۱/۱۱ تا ‰ ۳/۱۴ داراي منشا آلي است. نتايج اين مطالعه، حضور سيستم هاي هيدروكربوري و سنگ منشا فعال را در اين ناحيه تكتونيكي فعال نشان مي دهد. اگرچه حضور مخزن گازي در اين منطقه بايستي توسط مطالعات ژئوفيزيكي، زمين شناسي و محيط هاي ساختاري تاييد شود.