اثبات وجوب بعثت بر اساس حركت جوهري اشتدادي و نقد برهان‌‌هاي متكلمان اماميه

با توجه به تعريف علم كلام، اثبات وجوب بعثت براي متكلم ضروري است. در اين ميان، متكلمان اماميه نيز از اين قاعده مستثني نيستند، اما با بررسي و تحليل عقلي استدلال‌‌ هاي متكلمان اماميه، اين نتيجه به دست آمد كه برخلاف ادعاي آنان، استدلال‌‌ هايشان عقلي محض نبوده و مبتني بر يك گزاره تجربي است. اثبات اين فرضيه، كه فرضيه اول اين مقاله است، ارزش معرفت‌‌ شناختي استدلال آنان را از مرتبه عقلي (پيشيني) به مرتبه تجربي (پسيني) تنزل مي‌‌ دهد. پس از نقد آن استدلال‌‌ ها با بررسيِ تحليليِ برهان حركت جوهريِ اشتدادي در آراء ملاصدرا و مقدمه قراردادن مباني او، به وجوب بعثت پرداختيم؛ با اين فرضيه كه با استفاده از مبانيِ ملاصدرا، مي‌‌ توان برهاني پيشيني بر وجوب بعثت عرضه كرد. رسيدن به اين نتيجه، ره‌‌ آوردِ پيگيريِ فرضيه دوم است.