انقلاب اسلامي: حوزويان و توليد علوم انساني اسلامي

انقلاب اسلامي ‌در شرايطي به وقوع پيوست كه قدرت‌هاي جهاني با داعيه نظم جهاني و در قالب مفاهيم جهاني‌شدن و دهكده جهاني به دنبال تسلط بر جهان بودند. غايت جهاني و مخاطب عام اين انقلاب كه با تأسي به گزاره‌هاي ديني عموم مردم و بشريت بود، نقطه تعارض اين حركت با امپرياليسم جهاني و نظام سلطه بود. انقلاب ايران كه مدعاي ايدئولوژيك و فرهنگي مبتني بر اسلام داشت، بدون بازتوليد چارچوب‌هاي تئوريك لازم در ابعاد نرم‌افزاري به اين مهم نخواهد رسيد. بنابراين توليد علوم انساني اسلامي ‌به‌مثابه نرم‌افزار جهان اسلام در رشته‌هاي مختلف موتور محركه اين انقلاب تلقي مي‌شود. حوزه‌هاي علميه به‌عنوان متوليان علوم اسلامي ‌بعد از انقلاب اسلامي ‌ظرفيت‌هاي بالقوه جهت تحقق اين مهم دارند. در نوشتار حاضر پرسش‌محوري ما اين است كه چه نسبتي بين حوزه‌هاي علميه و علوم انساني اسلامي ‌برقرار است و انقلاب اسلامي ‌چگونه شرايط مطلوب را محقق كرده است؟ يافته‌هاي تحقيق دال بر آن است كه انقلاب اسلامي ‌توليد علوم انساني اسلامي ‌را از امكان به ضرورت تبديل كرده است و همچنين توليد و تأسيس اين علوم بالاصاله بر عهده حوزه‌هاي علميه است؛ اگرچه اين مدعا نافي رسالت دانشجويان متعهد و آشنا به علوم انساني نيست. روش تحقيق در نوشتار حاضر، روش تحليلي ـ توصيفي و جمع‌آوري داده‌ها نيز اسنادي است.