ارزيابي تحمل به خشكي نهال هاي دو گونه بلوط ايراني و وي‌ول با استفاده از پارامتر‌هاي مرفولوژيكي، فيزيولوژيكي و جذب عناصر

خشكي از جمله تنش هاي محيطي مهم است كه بر رشد و نمو گياهان اثر منفي مي گذارد. از آن جايي كه جنگل هاي زاگرس با اقليم مديترانه اي جز جنگل هاي خشكي گرا هستند، به اين منظور تاثير تنش خشكي بر روي صفات رويشي و فيزيولوژيك جذب عناصر در دو گونه ي بلوط ايراني يا برودار (Quercus brantii) و ويول (Quercus libani) بررسي شد. براي انجام اين آزمايش، تيمار رژيم آبي در 4 سطح كنترل و تنش خشكي با ظرفيت مزرعه اي 100 (كنترل)، 70 (تنش ملايم)، 50 (تنش متوسط) و 30 (تنش شديد) درصد اعمال شد. سپس پارامترهاي رويشي و مورفولوژيكي از قبيل وزن تر و خشك ريشه، ساقه و برگ، طول ريشه، طول ساقه، نسبت ريشه به ساقه و تعداد برگ و نيز فيزيولوژيكي مانند نرخ نشت الكتروليت، عملكرد فتوسيستم II و محتواي نسبي آب و نيز جذب عناصر سديم، پتاسيم و فسفر در نهال ها اندازه گيري شد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه تنش خشكي تاثيرات منفي بر پارامتر هاي رويشي، مورفولوژيكي و فيزيولوژيكي در دو گونه بلوط مورد نظر داشت، به طوري كه اكثر پارامترهاي رويشي و فيزيولوژيكي كاهش يافت، اما نرخ نشت الكتروليت اندام ها افزايش يافت. نتايج جذب عنصر نيز نشان داد كه تنش خشكي باعث افزايش ميزان پتاسيم در ريشه و ساقه گرديد. نتايج نشان داد كه ميزان شاخص تحمل نيز در گونه بلوط ايراني در تمام پارامتر هاي مورد مطالعه به جز وزن تر و خشك برگ بيشتر از گونه ويول مي باشد. به طور كلي نتايج اين تحقيق نشان داد كه گونه بلوط ايراني نسبت به گونه ويول با جذب سديم كمتر برگ و در نتيجه نسبت سديم به پتاسيم كمتر و نيز كاهش تعداد برگ توانست مقاومت بهتري را نسبت به تنش خشكي از خود نشان دهد.