آينده پژوهي در بافت فرسوده شهري مطالعه موردي: ناحيه يك، منطقه 9 شهر تهران

محله‌‌‌هايي كه در گذشته اغلب در هسته مركزي شهرها جاي داشتند و زماني از غناي فرهنگي برخوردار بودند، اكنون با معضلي به نام «بافت فرسوده و ناكارآمد» روبه‌‌رو هستند. در جهان معاصر با پيشرفت سريع علم و تكنولوژي، سيستم برنامه‌‌ريزي شهري نيز با دگرگوني‌‌هايي مواجه شده است و آثار آنها مي‌‌تواند جهت پيشرفت شهر چالش برانگيز باشد. برنامه‌‌ريزي‌ شهري كه قبلاً مبتني بر سيستم سنتي بوده است، امروزه به نظر مي‌‌رسد از توان و پاسخگويي لازم جهت اصلاح و حل مشكل بافت‌‌هاي فرسوده برخوردار نيست. بنابراين، رويكرد «آينده‌پژوهي» با شناسايي فرصت‌ها و تهديدهاي آينده اين بافت‌ها، به ما كمك مي‌كند تا از فرصت‌هاي آينده به بهترين شكل بهره بگيريم و از پيامدهاي منفي بافت‌هاي فرسوده شهري تا حد امكان جلوگيري نماييم. از اين رو، انگيزه و هدف پژوهش حاضر شناخت متغيرهاي كليدي مؤثر جهت كاهش بافت‌‌هاي فرسوده و بررسي روابط بين متغيرها و نحوه اثرگذاري بر همديگر در افق 1416 بوده است. فرآيند حاكم بر اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و نوع روش پژوهش، توصيفيتحليلي است. ماهيت داده‌‌ها كيفي بوده و روش گردآوري داده‌‌ها و اطلاعات به صورت كتابخانه‌‌اي، اسنادي و پيمايشي است. انجام محاسبه‌‌هاي پيچيده و تجزيه‌ و تحليل داده‌‌ها مبتني بر روش تحليل آثار متقابل و استفاده از نرم‌‌افزار تحليلي ميك‌مك مي‌‌باشد. نتايج تحقيق نشان مي‌‌دهد، كليدي‌‌ترين متغيرهاي راهبردي جهت كاهش بافت فرسوده ناحيه يك منطقه 9 به ترتيب بيشترين تأثيرگذاري «تغيير دولت‌ها (روي كار آمدن دولت جديد هر چهار سال يكبار)»، «فقدان قانون خاص در ساماندهي بافت فرسوده»، «تعادل‌بخشي و تحقق عدالت اجتماعي»، «ضعف نگرش و دانش مديران شهري» و «برپايي تشكل‌‌هاي محلي سازمان‌ يافته و مستمر جهت ترغيب ساكنين به مشاركت» است.