پيش بيني روند توسعه شهري به سمت مناطق مخاطره آميز با استفاده از تصاوير چندزمانه؛ مطالعه موردي: شهر مريوان

با افزايش جمعيت و رشد شهرنشيني گسترش نواحي سكونتگاهي روند رو به رشدي داشته است. اين گسترش سبب افزايش حركت نقاط جمعيتي به سمت مناطق مخاطره آميز ژئومورفولوژيكي شده است كه مي‌ تواند خطرات زيادي را به همراه داشته باشد. بر اين اساس هدف از تحقيق حاضر ارزيابي روند تغييرات نواحي سكونتگاهي شهر مريوان در طي سال هاي 1992 تا 2017 و همچنين تعيين ميزان توسعه اين نواحي به سمت مناطق مخاطره آميز ژئومورفولوژي و در نهايت پيش‌ بيني اين روند براي سال 2035 مي باشد. براي اين منظور از تصاوير ماهواره‌ اي سال هاي 1992، 2000، 2011 و 2017 استفاده شده است. روش كار به گونه‌ اي است كه پس از تهيه نقشه نواحي سكونتگاهي سال‌ هاي مذكور، با استفاده از مدل [1]LCM توسعه اين نواحي براي سال 2035 و ميزان حركت اين نواحي به سمت مناطق مخاطره‌ آميز ژئومورفولوژيكي پيش‌ بيني شده است. نتايج تحقيق بيانگر اين است كه وسعت كل نواحي سكونتگاهي از حدود 7.8 كيلومترمربع در سال 1992 به 16.6 كيلومترمربع در سال 2017 افزايش پيدا كرده است و نتايج حاصل از پيش‌ بيني نيز بيانگر اين است كه اين مقدار تا سال 2035 به حدود 24.3 كيلومترمربع خواهد رسيد.در طي اين سال ها در كنار افزايش روند توسعه نواحي سكونتگاهي، حركت اين نواحي به سمت مناطق مخاطره‌ آميز نيز افزايش يافته است. به طوري كه از مجموعه كل وسعت نواحي سكونتگاهي سال 1992 حدود 1.7 كيلومترمربع در مناطق مخاطره آميز ژئومورفولوژيكي قرار داشته كه بيش تر شامل مناطق پرشيب و حريم رودخانه‌ ها بوده است. در سال‌ هاي 2001 و 2011 نيز اين روند به 2.3 و 2.9 كيلومترمربع افزايش يافته و همچنين در سال 2017 به ميزان 3.3 كيلومترمربع افزايش يافته است.  [1] . Land Change Modeler