بررسي رابطه سرمايه اجتماعي و احساس امنيت در بافت فرسوده

زمينه و هدف: يكي از مشكلات شهرهاي بزرگ به خصوص در محدوده بافت فرسوده و بافت حاشيه‌اي آن‌ها، مشكل امنيت و احساس امنيت مي‌باشد. اين مقوله بر كيفيت زندگي شهروندان در اين محدوده‌ها تأثير منفي گذاشته است. از طرفي در چند سال اخير طبق تحقيقات انجام شده مشخص‌ شده است يكي از عوامل مؤثر بر افزايش احساس امنيت شهروندان، سرمايه اجتماعي مي‌باشد. در همين راستا پژوهش حاضر در پي بررسي تأثير سرمايه اجتماعي بر احساس امنيت ساكنان بافت فرسوده منطقه 12 تهران بوده است. روش شناسي: اين پژوهش از نظر  هدف، جزء تحقيقات كاربردي و از نظر  روش، جزء تحقيقات توصيفي تحليلي مي‌باشد. جامعه آماري تحقيق ساكنان منطقه 12 تهران بوده است. حجم نمونه نيز با استفاده از فرمول كوكران 384 به ‌دست ‌آمده است. براي تجزيه ‌و تحليل داده‌ها نيز از نرم‌افزار SPSS استفاده‌ شده است. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داده است كه بين سرمايه اجتماعي و احساس امنيت شهروندان در بافت فرسوده رابطه معناداري وجود دارد (0.000sig=). همچنين در بين شاخص‌هاي مورد بررسي، مشاركت اجتماعي با ضريب 314/0 و اعتماد اجتماعي با ضريب 264/0 بيشترين تأثير را بر احساس امنيت اجتماعي دارند. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش مشخص شده است كه با افزايش سرمايه اجتماعي در بافت هاي فرسوده مي توان به افزايش امنيت و احساس امنيت در اين بافت ها كمك كرد همچنين در بين شاخص‌هاي سرمايه اجتماعي؛ مشاركت اجتماعي، اعتماد اجتماعي و روابط اجتماعي مي‌توانند بيشترين تأثير رو بر افزايش احساس امنيت دارند.