معنايابي و گردشگري مذهبي: مطالعه مردم نگارانه

زيارت بخش مهمي از فعاليت هاي مربوط به گردشگري مذهبي را دربر مي گيرد. پژوهش حاضر، با اتخاذرويكرد كيفي به توصيف چگونگي معنايابي زنان در گردشگري مذهبي مي پردازد، در چارچوب مفهومي نگاهي به گردشگري وجودي كوهن انداخته شده است؛ از روش مردم نگاري براي اجراي عمليات تحقيق استفاده شد. تكنيك گردآوري داده ها مشاهده مشاركتي و مصاحبه هاي نيمه ساخت يافته بود ومشاركت كنندگان با نمونه گيري هدفمند انتحاب و يافته ها از طريق تحليل موضوعي تحليل شده اند، جامعۀ مطالعه شده گردشگران زن بقاع متبركه شهر شيراز بودند كه از طريق مصاحبه عميق با 30نفر، داده ها جمع آوري شد. يافته ها حاكي از اين مي باشند كه سفر زيارتي علاوه بر اينكه سفري بيروني است، مي تواند سفري دروني باشد و موجب برقراري تعاملات فردي، ميان فردي و فرا مادي و اتصال ونزديكي فيزيكي و قلبي در فضايي مملؤ از عاطفه ديني و فارغ از هرگونه تعلق و روزمرگي گردد كه در نهايت منجر به معنا يابي وجستجوي خود حقيقي مي گردد.زيارت بيان كننده جستجوي‌اي روحاني ـ وجودي به سوي نيرويي ماورايي است؛ بنابراين به زائر كمك مي‌كند كه به چشم‌اندازي دروني دست پيدا كند وبه سفري فراتر از زمان ومكان برود.درواقع چنين سفري براي زنان فرصتي مغتنم است كه ا زكارهاي روزمره جداشوندوبه كنكاشي عميق بپردازدتاگمشده هاي دروني خودرابيابند.