جايگاه تحليل گفتمان در بررسي انديشه انقلاب اسلامي (مقايسه با چارچوب تحليلي ايدئولوژي)

اگر مهمترين ويژگي‌ انقلاب‌ اسلامي 1357 را در وجه فرهنگي و انديشه‌اي آن جست‌و‌جو كنيم پرسش اصلي مقاله حاضر اين است كه تحليل گفتمان نسبت به رهيافت‌هاي رقيب (‌هرمنوتيك و چارچوب تحليلي ايدئولوژي) كه به تحليل و تبيين جنبه فكري انقلاب‌ها و در اينجا انقلاب اسلامي پرداخته‌ است، از چه رجحاني برخوردار است؟ در اين نوشتار، ابتدا به بيان مسئله پرداخته سپس به بررسي رجحان تحليل گفتمان در بررسي انديشه انقلاب اسلامي نسبت به رهيافت هرمونتيك و چارچوب تحليلي ايدئولوژي اقدام مي‌نماييم و نوشتار خود را با جمع‌بندي يافته‌هاي تحقيق به پايان مي‌رسانيم. ما به اين علت رهيافت گفتمان نسبت به رهيافت هرمنوتيكال را در بررسي انديشه انقلاب اسلامي داراي ارجحيت مي‌دانيم كه نگاه گفتماني بهتر مي‌تواند به پيوند انديشه انقلاب اسلامي با مقوله قدرت –دانش و قدرتحقيقت بپردازد. نوشتار حاضر، با بررسي امتيازها و قابليت‌هاي تحليل گفتمان نسبت به ايدئولوژي، به اين يافته رسيده كه نظريه گفتمان از حيث روش از قابليت و رجحان ويژه‌اي برخوردار است و چشم‌اندازهاي جديد و متفاوتي در بررسي انديشه انقلاب اسلامي از جمله بررسي انديشمندان غيرسياسي، تكثر انديشه انقلاب، ارائه تاريخ هستي‌شناسانه از انديشه انقلاب اسلامي مي‌گشايد.