رابطه رهبري اخلاقي و مسؤوليت‌پذيري اجتماعي (مطالعه موردي كاركنان سايت اداري سنندج)

سازمان‌ها به مثابه يكي از مهم‌ترين نهادهاي اجتماعي دوران كنوني، در قبال جامعه مسؤول هستند و ارتقاي مسؤوليت‌پذيري اجتماعي آن‌ها در گرو شناسايي عوامل مؤثر بر ارتقاي مسؤوليت‌پذيري اجتماعي كاركنان است. با اين رويكرد هدف از پژوهش حاضر، مطالعه رابطه‌ بين رهبري اخلاقي و مسؤوليت پذيري اجتماعي تعاوني است. با در نظر گرفتن مباني نظري، ابعاد رهبري اخلاقي شامل روابط بين فردي، الگو بودن و عمل‌گرايي به عنوان متغيرهاي پيش‌بين و متغير مسؤوليت‌پذيري اجتماعي به عنوان متغير ملاك در نظر گرفته شد. پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از لحاظ روش، به صورت توصيفي همبستگي است. جامعه آماري پژوهش كليه‌ كاركنان بخش‌هاي اداري پنج سازمان دولتي واقع در سايت اداري شهر سنندج بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي، نمونه‌اي به حجم 131 نفر از كاركنان انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهاي گردآوري داده‌ها پرسشنامه رهبري اخلاقي (صالح‌نيا، 1391) و مسؤوليت پذيري اجتماعي تعاوني (احمدي، 1391) بودند كه روايي و پايايي آن‌ها مورد تأييد قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه انجام گرفت. يافته‌ها نشان داد كه رهبري اخلاقي رابطه معناداري با مسؤوليت پذيري اجتماعي داشت ( r: .824 p .01 ). يافته‌ها همچنين نشان داد كه دو مؤلفه‌ الگو بودن و عمل‌گرايي رهبر مي‌توانستند نقش معناداري در پيش‌بيني مسؤوليت پذيري اجتماعي سازمان داشته باشند.