تحليل تقابل گفتماني اصول‌گرايي و اصلاح‌طلبي در دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري

نوشتار حاضر درصدد است تا تقابل گفتمان‌هاي اصول‌گرايي و اصلاح‌طلبي را در دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري بررسي كند. در اين تحقيق از چارچوب نظري لاكلاو و موف همراه با عناصر و مفاهيمي از نظريه فركلاف و از تحليل گفتمان به عنوان روش تحقيق بهره برده شد. ضمن بيان زمينه‌هاي بروز و ظهور اين دو گفتمان در فضاي گفتماني انقلاب اسلامي، براي تحليل تقابل گفتمان‌ها در دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري متون مطبوعاتي وابسته به يك نماينده اصول‌گرايان و دو نماينده اصلاحات به‏طور جداگانه از طريق تحليل متني بررسي شد. تحليل متن نشان داد احمدي‌نژاد به عنوان نماينده اصول‌گرايان در دوره دهم تغييرات چشمگيري را در مفصل‌بندي سياسي خويش صورت داده بود. در مركز مفصل بندي او ملت به عنوان نقطه كانوني نشسته بود. مديريت صالح در دو فرم مديريت مردمي و مديريت جهان ، دولت اسلامي ، عدالت اجتماعي و ديپلماسي شالوده شكن عدم تعهد گفتمان وي را تشكيل مي دادند. مفصل بندي گفتماني موسوي با دال هاي آزادي ، جامعه مدني ، قانون ، تشنج زدايي ، صداقت يا شفافيت حول دال مركزي مردم تشكيل شده بود. مفصل‌بندي سياسي كروبي نيز آرايشي شبيه گفتمان موسوي داشت با اين تفاوت كه نشانه حقوق شهروندي در گفتمان كروبي اضافه شده بود. نتيجه تحقيق نشان داد مفصل‌بندي سياسي موسوي و كروبي با اختلاف بسيار اندكي نسبت به هم، مشابه مفصل‌بندي سياسي مصطفي معين در دوره نهم انتخابات رياست جمهوري بود و هرسه آن‏ها تجددگرايي را در گفتمان خود منعكس كرده بودند. در اين دوره از رقابت‌ها، گفتمان اصول‌گرايي توانايي منحصر به فردي را از خود در قطبي كردن جامعه به نمايش گذاشت كه در نهايت همراه با تازه سازي اركان مفصل‌بندي گفتمانش توانست هژمونيك شود. تحليل متون نشان داد گفتمان اصلاحات در انتخابات دهم دچار تصلب معنايي و شكلي است؛ به اين معنا كه در اين دوره مفصل بندي پيشين خود را تكرار كرد ه بود كه به دليل انطباق نيافتن بر نظام دانايي حاكم بر جامعه و عدم آگاهي دقيق از وضعيت سياسي كشور و رقيب نتوانست بر ايستارهاي جامعه وقوف و سيطره يابد .