بررسي رابطۀ بين محروميت نسبي و هراس اجتماعي با استرس‌هاي فرهنگ‌پذيري مهاجران واردشده به شهر طبس

امروزه مسائلي مانند شكست در تحصيلات، استرس‏هاي اجتماعي، احساس ناامني و حوادث منفي زندگي از جمله جدايي از والدين، ازدست‌دادن كار و يا محروميت نسبي و هراس اجتماعي از عوامل اجتماعي هستند كه بر استرس‏هاي فرهنگ‌پذيري در ميان مهاجران واردشده به محيط‌هاي فرهنگي جديد تأثير زيادي مي‏گذارند. هدف اين مقاله بررسي رابطۀ بين محروميت نسبي و هراس اجتماعي با استرس‏هاي فرهنگ‌پذيري مهاجران واردشده به شهر طبس است. روش پژوهش در اين مطالعه، پيمايش است و از ابزار پرسشنامۀ محقق‌ساخته براي اندازه‌گيري استفاده شده است. جامعۀ آماري، مهاجران واردشده به شهر طبس هستند كه تعداد 200 نفر به شيوۀ نمونه‌گيري خوشه‌اي براي مطالعه انتخاب شدند. از اعتبار صوري و سازه براي روايي و آلفاي كرونباخ براي پايايي ابزار استفاده شد. از روش‏هاي آماري ضريب همبستگي و تحليل واريانس براي آزمون فرضيه‌ها استفاده شد. نتايج حاصل از ضريب همبستگي پيرسون نشان مي‌دهد رابطه‌اي معني‌دار بين متغيرهاي مستقل محروميت نسبي (0/56=r)، هراس اجتماعي (0/31=r)، ميزان تحصيلات (0/19=r) و متغير وابستۀ استرس ناشي از فرهنگ‌پذيري مهاجران واردشده وجود دارد. همچنين وضعيت اشتغال و وضعيت تأهل بر استرس‌هاي فرهنگ‌پذيري، تأثيري معنادار دارند. افزايش ميزان هراس اجتماعي و محروميت نسبي براي مهاجران واردشده به جامعۀ مقصد يا فرهنگ جديد، استرس‌هاي فرهنگ‌پذيري مهاجران را در ابعاد يكپارچگي و همانندي آن‌ها با فرهنگ جامعۀ مقصد مي‌تواند كاهش دهد و به افزايش استرس‌هاي فرهنگ‌پذيري در دو بعد احساس جدايي و حاشيه‌نشيني منجر ‌شود. مي‌توان استنباط كرد افزايش ميزان محروميت نسبي و همچنين هراس اجتماعي در استرس‌هاي فرهنگ‌پذيري مهاجران واردشده به محيط فرهنگي جديد مي‌تواند اختلال ايجاد كند.