دلالت‌هاي معنايي فراغت در ميان شهروندان شهر اصفهان (يك پژوهش كيفي)

تفكيك فزاينده‌ ميان ساعات كاري و غيركاري در زندگي مدرن، امكان فراغت بيشتري براي شهروندان فراهم كرده است؛ بنابراين، شيوه گذران آن به يك بحث تأمل‌برانگيز تبديل شده است. مطالعه حاضر تلاش دارد با اتخاذ رويكرد تفسيري و با به‌كارگيري روش‌شناسي نظريه زمينه‌اي، اين دلالت‌ها و معاني را در بين شهروندان شهر اصفهان شناسايي كند. بدين منظور 33 نفر از شهروندان ساكن شهر اصفهان به روش نمونه‌گيري هدفمند و برحسب مسير گام‌به‌گام، جمع‌آوري و تحليل داده‌ها، شناسايي و با آنها مصاحبه‌ عميق انجام شده است. تحليل داده‌ها نشان مي‌دهد مهم‌ترين دلالت‌هاي معنايي فراغت در بين مشاركت‌كنندگان ميدان مطالعه‌شده عبارتند از: فراغت ارتباطي / تكنولوژيك، فراغت خانوادگي، فراغت خانگي، فراغت فردگرايانه، فراغت بي‌برنامه. هريك از اين دلالت‌ها گوياي معناي خاصي از فراغت است كه الگوهاي فراغت افراد را مبتني بر اين شيوه معنادهي شكل دهد. انتزاع اين كدها در سطح بالاتر يك مقوله هسته را ساخت و آن فراغت تقليل‌گرايانه / بي‌هنجار است. اين مقوله اشاره مي‌كند مشاركت‌كنندگان مطالعه‌شده، معنايي تقليل‌گرايانه در ذهن خود، ساخته و فراغت را از معنايي منسجم، برنامه‌ريزي‌شده، منظم و مستمر در جهت شكوفايي استعدادها به معنايي بي‌شكل، بدون جهت خاص و دم‌دستي از فراغت تقليل داده‌اند. همچنين، بي‌هنجاربودن فراغت به معناي نوعي سردرگمي و بي‌معنايي نسبت به الگوهاي فراغت است.