بررسي سير تطور و جلوه هاي زبان محلي در شعر معاصر

در شعر معاصر با ظهور نيما و توانايي وي در آميختن زبان مادري با زبان معيار، زبان محلي توانست از حاشيه نشيني به درون ادبيات راه يابد و به عنوان يك عنصر زباني، علاوه بر تشخص و برجسته سازي، باعث ايجاد وحدت ملي در حوزۀ زباني گردد. نيما در كنار شعر فارسي به زبان محلي خود شعر سرود، علاوه بر آن واژگان بومي منطقۀ خود را در شعرش وارد كرد. بعد از وي، شاعران ديگر راهش را ادامه دادند و امروزه ادبيات بومي علاوه بر اين كه ادبياتي مجزا است، عناصر آن در شعر فارسي حضور فعال دارد. در اين مقاله سير تطور زبان محلي از مشروطه تا انقلاب اسلامي بررسي شده و بيانگر اين نتيجه است كه شعر مشروطه به دليل گسست زباني از شعر كلاسيك، آغازي براي ورود زبان محلي به شعر است؛ اگرچه همچنان در اين دوره سبك شعر كلاسيك به صورت تفنني استفاده مي شد، اما در دورۀ بعد در شعر نيمايي رشد كرد و جزو سنت ادبي گرديد، جلوه ‌هاي زبان محلي به دو صورت نظام زباني مستقل و عناصر محلي به صورت هنجارگريزي گويشي با زبان فارسي آميخته شد كه اين آميختگي بار فرهنگي آن منطقه را نمود داد و با هدف مشتركي كه شاعران داشتند همبستگي ملي را رقم زد.