بررسي همكرد «دادن» در ساخت نويافته‌اي از فعل مركب در كهن ترين ترجمه تورات

«زبان‌شناسي تاريخي» يكي از شاخه‌هاي علم زبان‌شناسي است كه به بررسي سير تحول زبان مي‌پردازد و به اين منظور اسناد و مدارك به‌جامانده از زبان را مطالعه مي كند. بخش بزرگ و ارزشمندي از اسناد و مدارك زبان فارسي را نسخ خطي تشكيل مي‌دهد و «ترجمه فارسي تورات» (5187 مجلس) يكي از نسخه‌هاي قابل توجه و كارآمد در اين حوزه و به لحاظ ويژگي‌هاي زباني، سرشار از نكته‌هاي بكر و بديع است. كاربرد همكرد «دادن» در ساخت خاصي از فعل مركب، يكي از اين نكته‌هاست كه اين نوشتار به آن پرداخته است. در ترجمه كهن تورات، همكرد «دادن» با باري از معناي دستور، تحكم و اجبار، در تركيب با يك مصدر لازم يا متعدي، فعل مركبي مي‌سازد كه معادل امروزين آن را مي‌توان در قالب ساخت‌هاي سببي و با استفاده از ساختمان جملات مركب وابسته با فراكرد پيرو مقصدي ساخت. با بررسي كاربرد همكرد «دادن» در اين ترجمه روشن مي‌شود كه در گذشته اين همكرد هم‌معنا با افعال سببي دستور دادن، باعث شدن و مجبور كردن نيز به كار مي‌رفته است.