بررسي و تحليل وضعيّت پايداري اجتماعي در شهر آمل

پايداري اجتماعي يكي از ابعاد مهمّ توسعه شهري پايدار است كه با تأكيد بر مفاهيم كيفي به دنبال تحقّق فضاهاي شهري سرزنده و پوياست. پايداري اجتماعي رويكردي را ارائه مي‌كند كه بر اساس آن مي توان جنبه‌هاي وسيعي از چالش‌هاي زندگي شهري معاصر را شناسايي و برطرف نمود. هدف اصلي مقاله، بررسي وضعيّت پايداري اجتماعي و مؤلّفه‌هاي مربوط به آن در شهر آمل است. روش پژوهش توصيفي پيمايشي بوده و تعداد نمونه، 430 خانوار است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه وضعيّت پايداري اجتماعي كلّ در شهر آمل در سطح مطلوبي قرار دارد. از بين مؤلّفه‌هاي نه‌گانه، «كيفيّت محيط» و «مشاركت اجتماعي»، وضعيّت نسبتاً نامطلوبي داشته‌اند كه بايد بيشتر از بقيه در اولويّت توجّه قرار گيرند. مشاهده مقادير ميانگين مؤلّفه‌ها، دلالت بر تفاوت مقادير آ‌نها با ميانگين مطلوب دارد و نتايج حاصل از تحليل مسير هم نشان مي‌دهد كه مؤلّفه «تعامل» با (0/388) و پس از آن «اعتماد» (0/341) بيشترين تأثير را در ارتقا و بهبود پايداري اجتماعي شهر آمل دارد.