سنجش كارايى نسبي شهرستان‌هاي استان آذربايجان‌شرقي در بخش زيرساخت‌هاي گردشگري با استفاده از رويكرد تحليل پوششي داده‌ها (DEA)

با شروع قرن بيست و يكم به دليل وجود زيرساخت هاي اقتصادي، بهداشتي، امنيتي، ارتباطي گردشگري به يكي از سه صنعت برتر دنيا تبديل شده است. هدف از اين تحقيق، سنجش ‎كارايى‎ ‎نسبي شهرستان هاي استان آذربايجان شرقي از لحاظ زيرساخت هاي گردشگري بود. اين‌تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش جمع آوري داده ها و ماهيّت از نوع توصيفي تحليلي محسوب مي‌گردد. اطلاعات مورد نياز به روش كتابخانه اي و اسنادي جمع آوري شد. محدوده‌ي جغرافيايي پژوهش را 19 شهرستان استان آذربايجان شرقي تشكيل مي دهد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از مدل هاي آنتروپي شانون، تحليل پوششي داده ها (DEA)، ماتريس كارايي متقاطع و از نرم‌افزار Dea slover استفاده شده است. نتايج اين پژوهش نشان داد در بين شهرستان هاي استان آذربايجان شرقي از لحاظ زيرساخت‌هاي گردشگري به ترتيب شهرستان هاي تبريز، مراغه و ميانه با بيشترين ميزان كارايي 0.824، 0.865 و 0.919، جايگاه اول تا سوم و شهرستان هاي هشترورد، ورزقان و چاروايماق با ميزان كارايي 0.597، 0.544 و 0.471، جايگاه هفدهم تا نوزدهم را به خود اختصاص داده اند. همچنين در سطح استان در بين شهرستان ها از نظر توزيع زيرساخت هاي گردشگري عدم تعادل وجود دارد بطوري‌كه  0.29 كارا، 0.38 نيمه‌كارا و 0.33 ناكارا هستند. علت اصلي ناكارايي شهرستان ها، استفاده‌ي بسيار زياد از ورودي ها در قبال توليد اندك خروجي هاست. بطور كلي، راه‌حل اصلي رفع نابرابري ها و رساندن مناطق ناكارا به مرز كارايي، پيروي از موازين عدالت اجتماعي در همه‌ي ابعاد و الگو قرار دادن شهرستان هاي كارا از بعد عملكرد از لحاظ زيرساخت هاي گردشگري است تا از اين راه، تصميم گيري ها همسو با توسعه‌ي يكپارچه‌ي مناطق مختلف استان باشد.