ارزيابي شاخص‌هاي كيفي مسكن در برنامه‌ريزي مسكن (مطالعۀ موردي: نواحي شهري نظرآباد، استان البرز)

نگاه ويژه به مسكن نيز پس از گذر از جبران كمبود مسكن، نگاهي كيفي به آن است. تحليل ويژگي‌هاي كيفي مي‌تواند زمينه‌ساز تحول در برنامه‌ريزي جامع مسكن و اتخاذ سياست مناسب در عرصه‌هاي مختلف شهري به‌ويژه بخش مهم مسكن شود. در اين پژوهش شاخص‌هاي كيفي مسكن در شهر نظرآباد استان البرز و نواحي شهري آن ارزيابي مي‌شود. پژوهش از نوع توصيفي تحليلي و براساس هدف كاربردي است. ابتدا شاخص‌هاي كيفي مسكن در سه بخش اجتماعي، زيست‌محيطي و كالبدي استخراج و تنظيم و با استفاده از پرسش‌نامه، اين شاخص‌ها در سطح شهر نظرآباد و نواحي آن در معرض سنجش توسط شهروندان گذاشته شد. حجم نمونۀ آماري براساس فرمول كوكران، 378 واحد مسكوني است. از مدل VIKOR براي سنجش اختلاف نواحي شهري در شاخص‌هاي كيفي و سطح‌بندي اين شاخص‌ها استفاده ‌شده است. نتايج نشان‌مي‌دهد كه وضعيت شاخص‌هاي سه‌گانه در شهر نظرآباد مطلوب نيست. طبق خروجي مقدار آمارهٔ آزمون T تك‌نمونه‌اي برابر با 83.268 و سطح معناداري آزمون فرضيه (0.000) است. بنابراين، ازآن‌جايي‌كه سطح معناداري كمتر از 05% است، وضعيت نسبتاً نامطلوب در سه گروه شاخص كالبدي، اجتماعي و زيست‌محيطي در سطح كل شهر نظرآباد تأييد مي‌شود. نتايج مدل VIKOR هم نشان مي‌دهد كه مقدار Q در ناحيۀ دوم شهر نظرآباد برابر است با 0.406 كه نشان‌دهندۀ وضعيتي نيمه‌توسعه‌يافته و نسبتاً مطلوب در شاخص‌هاي كيفي است. نواحي اول و چهارم شهر در مقدار Q، با 0.588 و 0.0490 وضعيت متوسط دارند. نواحي سوم و پنجم به‌ترتيب با 0.641 و 0.643 وضعيت نسبتاً نامطلوب و كمترتوسعه‌يافته دارند.