سنجش امنيت غذايي و تعيين كننده هاي آن در مناطق روستايي(نمونۀ موردي: كشاورزان بخش مركزي شهرستان روانسر، استان كرمانشاه)

اهداف: هدف اصلي از پژوهش حاضر سنجش وضعيت امنيت غذايي و تبيين عوامل مؤثّر بر آن در بين كشاورزان كشور است كه به‌صورت موردي در بخش مركزي شهرستان روانسر انجام شده است. روش: پژوهش كاربردي حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي تدوين گرديده است كه در آن ابزار اصلي جهت گردآوري داده ها، تركيبي از پرسش نامه هاي استاندارد امنيت غذايي وزارت كشاورزي آمريكا و پرسش نامۀ محقّق ساخته بوده است. يافته ها/نتايج: يافته هاي پژوهش نشان داد 1/21 درصد افراد موردمطالعه داراي امنيت غذايي و 9/78 درصد، در حال تجربۀ درجات مختلف ناامني غذايي(بدون گرسنگي، با گرسنگي متوسّط و با گرسنگي شديد) هستند. نتايج رگرسيون چندمتغيّره نشان داد 4/75 درصد از واريانس متغيّر وابستۀ پژوهش، به واسطۀ اثرات متغيّرهاي مستقل پژوهش تبيين شده است كه اين متغيّرها به ترتيب اهمّيت عبارت اند از: كيفيت زمين، دسترسي به اعتبارات، مالكيت منابع سرمايه اي، پايگاه اقتصادي ـ اجتماعي، بُعد خانوار و پيشامدهاي اقتضايي. دراين ميان دو متغيّر بُعد خانوار و پيشامدهاي اقتضائي، به ترتيب با ضرايب 143/0 و 135/0 داراي اثر منفي بر امنيت غذايي كشاورزان بوده اند. نتيجه گيري: امنيت غذايي در ميان توليدكنندگان اصلي مواد غذايي كشور (كشاورزان) در وضعيت بحراني قرار دارد و درراستاي رفع اين محدوديت، توجّه به تعيين كننده هاي شناسايي شده در پژوهش حاضر، از ضروريات مي باشد.