تحليل قابليت زيست پذيري در مناطق كلان شهر اهواز

شهرنشيني به عنوان دومين انقلاب در فرهنگ انسان، باعث دگرگوني در روابط متقابل انسان‌ها و محيط  شده است. در دهه‌هاي اخير به موازات نظريه هاي توسعۀ پايدار و توسعۀ پايدار شهري ايدۀ ارتقاي كيفيت زندگي كه خود موجبات زيست‌پذير بودن شهرها را سبب مي‌شود جاي خود را در ادبيات برنامه‌ريزي شهري باز كرده است و به همين دليل قابليت برخورداري از خصوصيات زيست پذيري براي شهرها و به ويژه كلان شهرها ضرورت يافته است. هدف اين پژوهش بررسي قابليت زيست پذيري مناطق كلان شهر اهواز به منظور توسعۀ پايدار است. روش تحقيق، توصيفي تحليلي با هدف كاربردي مي باشد. داده هاي مورد نياز براي تحليل از نوع كمي و كيفي مي باشند. كه با استفاده از مدل تاپسيس به تحليل آنها پرداخته شده است. داده ها با بهره گيري از نرم افزار SPSS، ArcGIS، و مدل TOPSIS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته اند. جامعۀ آماري شامل مناطق و شهروندان كلان شهر اهواز مي باشد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه در ميان مناطق كلان شهر اهواز منطقۀ 2 با امتياز 0.74 به نسبت ساير مناطق در وضعيت برخوردارتري  قرار دارد و منطقۀ 7 با امتياز 25/0 در بدترين وضعيت زيست پذيري قرار دارد. در ميان ابعاد به كار رفته در پژوهش حاظر بعد زيست محيطي با امتياز 0.63 بيشترين تأثير را در وضعيت زيست پذيري كلان شهر اهواز داراست كه با اين روند كنوني به سمت توسعۀ پايدار پيش نخواهد رفت.