سنجش كيفيت زندگي در سكونتگاه هاي غيررسمي (مطالعه موردي: محله اسلام آباد تهران)

بهبود كيفيت زندگي در يك مكان خاص يا براي اشخاص و گروه هاي خاص همواره كانون اصلي توجه برنامه ريزان بوده است. در واقع بهبود كيفيت زندگي در هر جامعه اي، يكي از مهم ترين اهداف سياست هاي عمومي آن جامعه مي باشد. در سال هاي اخير مطالعات پيرامون كيفيت زندگي به طور عمده بر ماهيت شهري تمركز كرده و بحث بر روي كيفيت زندگي شهري در ميان تحقيقات و مطالعات تجربي رواج يافته است. امروزه با افزايش مهاجران به شهرهاي بزرگ جهت دستيابي به شغل و وضعيت بهتر اقتصادي و به دليل عدم توانايي اسكان در بخش هاي رسمي شهري به قسمت هاي حاشيه اي شهرها و سكونتگاه هاي غيررسمي متوسل مي شوند. در اين قسمت از شهرها زيرساخت هاي لازم شهري فراهم نبوده و ساكنان اين مناطق از كيفيت زندگي مطلوبي برخوردار نيستند اين مشكل در كلان شهر تهران هم در محلات مختلف وجود دارد؛ بنابراين، ضروري است در اين سكونتگاه ها ميزان رضايت از كيفيت زندگي مورد بررسي قرار گرفته و مهم ترين عوامل نارضايتي شناسايي شده و براي برطرف كردن اين موارد اقدام گردد. در اين تحقيق از روش توصيفي تحليلي استفاده شده است و براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون t  تك نمونه اي و رگرسيون چند خطي بهره برده شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه بيشترين نارضايتي از عوامل اقتصادي و امنيتي در محله مورد نظر مي باشد؛ همچنين، تحليل ها نشان مي دهد كه عوامل كالبدي و خدمات و دسترسي بيشترين تأثير ذهني را بر كيفيت زندگي مي گذارد.