آسيب شناسي مديريت شهري در شهر اقوام (مطالعۀ موردي: شهر نورآباد، استان لرستان)

تبيين موضوع: ارتقاي روستاها به شهر در كانون هاي استقرار ايلات، عشاير و روستائيان، نوع خاصي از شهرها با عنوان «شهر اقوام» را در ايران معاصر شكل داده است. اين شهرها به مرور، تبديل به مقصد مهاجرتي عشاير و روستائيان مناطق پيرامون شده و با ويژگي هايي از قبيل رشد شتابان جمعيت، تسلط فرهنگ قوم گرايي و طايفه گرايي و جداگزيني اجتماعي فضايي، در حلقه اي از ناكارآمدي در حوزه مديريت شهري گرفتار شده اند. براين اساس، هدف اصلي مقالۀ حاضر، آسيب شناسي مديريت شهري در شهر اقوام است. روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف، پژوهشي كاربردي و از نظر شيوه گردآوري داده ها، پژوهشي توصيفي تحليلي محسوب مي شود. به منظور دست يابي به اهداف تحقيق، داده هاي موردنياز با استفاده از پرسش نامه و به شيوه خوشه اي و تصادفي ساده از نمونه اي با حجم 260 نفر شامل شهروندان، پرسنل شهرداري، شهرداران و مشاوران شهرداري نورآباد گردآوري شده است. براي تحليل داده ها، از آزمون آماري T تك نمونه اي استفاده شده است. يافته‎ها: نتايج بدست آمده از آزمون T تك نمونه اي نشان مي دهد كه از نظر ساكنان محلي دو عامل قوم گرايي و تعلقات مذهبي، به طور معناداري مهم ترين عوامل موثر بر شيوه انتخاب اعضاي شوراي شهر توسط شهروندان مي باشند. علاوه براين، از نظر پاسخگويان، لابي گري با ارزش T برابر 16.3 و قوم گرايي با ارزش T برابر 7.9، مهم ترين معيارهاي اثرگذار در انتخاب شهرداران بوده اند. ميزان رضايت شهروندان از عملكرد شوراهاي اسلامي شهر نورآباد در سطح پاييني قرار داشته و بيش از 68 درصد پاسخگويان، نارضايتي خود را از عملكرد شوراها ابراز داشته اند. تحليل نظرات شهرداران، مشاوران و كاركنان شهرداري نشان مي دهد كه اعضاي شوراي شهر به شيوه هاي مختلفي از قبيل نصب و عزل پرسنل، دخل و تصرف در انتخاب پيمانكار، هدايت پروژه هاي عمراني به سمت بخش هاي خاصي از شهر، در امور اجرايي شهرداري دخالت مي كنند. نتايج: در فرايندي بازخوردي، شوراي برآمده از ساختار اجتماعيفضايي مبتني بر قوم گرايي منجر به انتخاب شهردار براساس منافع فردي و قومي شده و از اين طريق با دخالت در امور اجرايي شهرداري، زمينه را براي ناكارآمدي مديريت شهري فراهم ساخته است.