بررسي سبكي قصه‌هاي منظوم ناصر كشاورز

قصه منظوم يكي از انواع شعر روايي كودك است كه ويژگيهاي شعر و قصه را يكجا دارد و به دليل همين دارا بودن توأمان جذابيتهاي شعر و داستان، ميتواند جذابترين نوع ادبي كودكان باشد. ناصر كشاورز يكي از شاعران برجسته كودكان است كه با خلق بيش از چهل قصه منظوم طي سه دهه اخير، جايگاهي ويژه در ميان سرايندگان اين نوع ادبي دارد. پژوهش حاضر ميكوشد با بررسي و تحليل سبكي قصه‌هاي منظوم اين شاعر معاصر در سه سطح زباني، داستاني و شعري به اين پرسشها پاسخ دهد: قصه‌هاي منظوم ناصر كشاورز از نظر زباني، داستاني و شعري داراي چه ويژگي‌هايي هستند و آيا اين آثار طي سه دهه شاعري او از نظر سبكي تغيير محسوسي كرده‌اند؟ از نظر سبكي كدام وجه قصه ‌هاي منظوم در موفقيت آنها اثرگذارترند؟ در اين بررسي سبك‌ شناسانه، چهل‌ودو قصه منظوم كشاورز كه طي سالهاي 1371 تا 1395 سروده شده ‌اند، بررسي و تحليل شده ‌اند و روشن شده است كه كشاورز در قصه‌هاي منظوم آغازين خود بيشتر به استفاده از زبان نوشتاري گرايش داشته است؛ اما در كارهاي بعدي خود به استفاده از زبان گفتاري و بهره‌ گيري از لغات و تعبيرات عاميانه و كودكانه روي آورده است. در سطح شعري نيز كشاورز از تمايل به وزنهاي سنگين و آرام، حركتي ملموس به سمت بهره‌ گيري از وزنهايي با ضرباهنگ تندتر و موسيقي پرنشاط تر داشته است. در سطح داستاني نميتوان يكدستي خاصي را در قصه ‌هاي منظوم او مشاهده كرد. عمدتاً مهمترين مسائل اثرگذار بر موفقيت بعضي و ناموفق بودن برخي ديگر از قصه ‌هاي منظوم كشاورز ويژگيهاي زباني و عناصر شعري آنها بوده و عناصر داستاني تأثير كمتري در اين مسئله داشته است.