مسئله دكارت و بررسي وجه خلاق كاربرد زبان از ديدگاه چامسكي

دكارت استفاده از زبان و تنوع رفتار آدمي را نشانه‌ي تمايزي بنيادين ميان حيوانماشين و انسان مي‌دانست. بديع و متنوع، فارغ از محرك دروني وبيروني، و همچنين انسجام و تناسب با موقعيت در گفتار و رفتار آدمي توانايي‌هاي انساني‌اند كه هيج حيوانماشيني نمي‌تواند از عهده آنها برآيد. وي منشاء چنين توانايي را اراده آزاد انسان‌ها كه هديه خداوندي است، مي‌دانست. چامسكي، اين سه ويژگي را تحت عنوان وجه خلاق كاربرد زبان صورتبندي مي‌كند. وي مساله اصلي را در اينجا چرايي و چگونگي توليد يك عبارت زباني توسط زبانگر مي‌داند، و از آن به عنوان مساله دكارت ياد مي‌كند. چامسكي هرچند راه‌حل مناسبي براي اين پرسش سراغ ندارد اما وجود جوهري روحاني كه دكارت مطرح كرده بود را نيز نمي‌پذيرد. از آنجا كه اين مساله پاسخ روشني نيافته است، نقدهاي موجود نيز پيش‌فرض‌هايي كه توانايي امكان طرح چنين مساله‌اي را به چامسكي داده‌اند، نشانه رفته‌اند. هدف اين مقاله بررسي بخشي از ادعاهاي چامسكي است كه بر اين پيش‌فرض‌ها استوار است. از اينرو در اين مقاله مساله دكارت را به ترتيب از منظر دكارت و چامسكي مطرح نموده‌ايم. و در بخش چهارم، ابتدا برخي نقدهاي موجود بر امكان طرح مساله دكارت به همراه پاسخ‌هاي چامسكي را بررسي كرده‌ و در ادامه نقدها (و پرسش‌هايي) كه از منظر اين مقاله بر امكان طرح مساله دكارت مي‌توان وارد نمود را طرح كرده‌ايم.