پيش بيني خود كارآمدي در تصميم گيري شغلي بر اساس رضايت شغلي در بين كارمندان دانشگاه آزاد اسلامي غرب مازندران

زمينه و هدف: رضايت شغلي عاملي است كه سبب افزايش كارايي و احساس خودكارآمدي مي شود و مي تواند به بهبود تصميم گيري شغلي افراد كمك كند. اين پژوهش با هدف پيش بيني خودكارآمدي در تصميم گيري شغلي بر اساس رضايت شغلي در بين كارمندان دانشگاه آزاد اسلامي غرب مازندران انجام شد.روش و مواد: پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را كارمندان دانشگاه آزاد غرب مازندران تشكيل مي دادند كـه از اين تعداد، 500 نفر نمونه با استفاده از روش نمونه گيري طبقه اي نسبي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه خودكارآمدي در تصميم گيري شغلي و پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا بود. براي تجزيه و تحليل داده هاي پژوهش از روش هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و الگويابي معادلات ساختاري با بكارگيري نرم افزارهاي SPSS 22 و AMOS 22 استفاده شده است.يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن كارمندان مرد، (7.7) 38.9 و كارمندان زن، (6.5) 35.6 سال بود. رضايت شغلي با ميانگين (انحراف معيار) (0.5) 3.6 باعث افزايش خودكارآمدي در تصميم گيري شغلي (0.4) 3.5 كارمندان شد و مؤلفه هاي آن شامل فرصت پيشرفت (16.42=t)، جو سازماني (16.14=t)، سبك رهبري (15.81=t)، نوع شغل (15.38=t)، شرايط فيزيكي (15.25=t) و نظام پرداخت (13.97=t) به ترتيب توان پيش بيني خودكارآمدي در تصميم گيري شغلي را دارا بودند (0.001 P).نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه با افزايش رضايت شغلي و بهبود مؤلفه هاي آن شامل فرصت پيشرفت، جو سازماني، سبك رهبري، نوع شغل، شرايط فيزيكي و نظام پرداخت، خودكارآمدي در تصميم گيري شغلي كارمندان بيشتر شد