ارائۀ مدل ارزيابانه از ﭼﺎلش‌هاي نظام ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺷﻬﺮي ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ايراني مبتني بر رويكرد مدل‌سازي ساختاري تفسيري تفسيري (ISM)

بيان مسئله: با توجه به ماهيت شهرهاي جديد در ايران، اسكان مطلوب و دستيابي به سطح مورد انتظار ساكنان از زندگي باكيفيت شهري در اين سكونتگاه‌ها با چالش‌هاي متفاوتي مواجه است. هدف: هدف اين تحقيق ارائۀ مدل ارزيابانه از چالش‌هاي مديريت شهرهاي جديد بر مبناي رويكرد مدل‌سازي ساختاريتفسيري است. روش تحقيق: در تحقيق حاضر از روش مدل‌سازي ساختاريتفسيري براي ترسيم روابط سلسله‌مراتبي عامل‌هاي اصلي استفاده ‌شده كه در آن، قضاوت‌هاي گروهي از خبرگان منبع اصلي گردآوري اطلاعات است. بر مبناي اين روش، در تحقيق حاضر ابتدا ماتريس خودتعاملي اوليه توليد و سپس ماتريس دستيابي نهايي ترسيم شد و براساس آن، متغيرها سطح‌بندي و روابط آنها با يكديگر ترسيم و خوشه‌بندي شدند. نتيجه‌گيري: در دسته‌بندي متغيرها، عامل «زيست‌محيطي» در سطح اول، عامل «اجتماعي و فرهنگي» به عنوان دومين سطح، عامل «تسهيلات و خدمات» به عنوان سومين سطح، عوامل «اداري و نهادي» و «شهرسازي و معماري» به عنوان چهارمين سطح، عامل »مالي و بودجه« به عنوان پنجمين سطح و عوامل «برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري» و «قانوني و حقوقي» به عنوان ششمين سطح از عوامل دسته‌بندي شدند و در دياگرام روابط علت و معلولي قرار گرفتند. همچنين براساس خوشه‌بندي عوامل، دو عامل «برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري» و «قانوني و حقوقي» به عنوان عوامل مستقل (محرك)، عامل‌هاي «شهرسازي و معماري»، «اداري و نهادي»، «مالي و بودجه» و «زيست‌محيطي» به عنوان عوامل واسط و عامل‌هاي «تسهيلات و خدمات» و «اجتماعي و فرهنگي» به عنوان عامل‌هاي وابسته مشخص شدند. هيچ كدام از عامل‌ها به عنوان عامل خودمختار خوشه‌بندي نشدند. نتايج اين تحقيق ضمن ياري‌رساني به برنامه‌ريزان و سياست‌گذاران اين بخش در بازنگري نظام مديريت شهري شهرهاي جديد، مي‌تواند ميزان موفقيت اصلاح ساختار اين نظام را در ارتقاي توان مقابله با چالش‌ها و ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان در اين شهرها بالا ببرد.