اثرات سطح مختلف انرژي و ليزين جيره بر عملكرد و صفات توليد مثلي مرغ هاي مادر گوشتي آرين در دوره توليد

براي انجام اين آزمايش از تعداد 140 قطعه مرغ مادر آرين و 20 قطعه خروس در سن 26 هفتگي استفاده شد. آزمايش به روش فاكتوريل 2×2 در قالب طرح كاملاً تصادفي با 20 واحد آزمايشي و به مدت 40 هفته انجام شد. جيره‌هاي آزمايشي با دو سطح انرژي شامل 2740 (پيشنهادي سويه آرين) و 2540 كيلوكالري در كيلوگرم و دو سطح اسيد آمينه ليزين قابل هضم شامل 0.54 و 0.61 درصد تنظيم شد. سطح انرژي جيره تأثيري بر توليد تخم‌مرغ، وزن تخم‌مرغ و ضريب تبديل خوراك نداشت، اما مرغ‌هايي كه جيره با سطح انرژي پايين‌تر دريافت كردند افزايش وزن روزانه كمتري داشتند (05/ 0 p). افزايش سطح ليزين جيره سبب افزايش وزن تخم مرغ به ميزان 1.5 درصد شد ( 62.74 در مقابل 68.63؛ 05/ 0 p). اما درصد توليد تخم مرغ، ضريب تبديل غذايي و افزايش وزن روزانه اين مرغ‌ها تغييري نكرد. جيره‌هاي با سطح انرژي معمول نسبت به جيره با انرژي كم‌تر درصد جوجه درآوري از كل تخم‌مرغ‌ها ( 65.39 در مقابل 73.40؛ 0.05 p) و همچنين از تخم مرغ‌هاي بارور ( 73.27 در مقابل 91/ 88؛ 0.001 p) كم‌تري داشت. همچنين كاهش سطح انرژي جيره سبب افزايش باروري ( 50.62 در مقابل 05/ 80؛ 0.001 p) و افزايش تعداد جوجه درجه يك ( 75.38 در مقابل 92.26؛ 0.001 p) گرديد. نتايج نشان مي‌دهد كه استفاده از سطح كمتر انرژي و ليزين در جيره دوره توليد مرغ مادر گوشتي سويه آرين سبب بهبود عملكرد توليد مثلي مي‌شود.