جايگاه و كاركرد حديث در تفسير بيان السعاده

در تفاسير قرآن رويكردهاي مختلفي درباره‌ي ميزان و نحوه‌ي بهره گيري از حديث مشاهده مي‌شود. در تفسيرهاي عرفاني اين امر از جنبه هاي مختلفي مانند ميزان تأثير گرايش مفسر در گزينش و فهم روايات تفسيري، اهميت بيش‌تري دارد. به همين جهت، تعيين جايگاه و كاركرد حديث در اين تفاسير مي تواند به عنوان سنجه‌اي براي تعيين ميزان اعتبار آن‌ها درنظر گرفته شود. در اين پژوهش كه با روش توصيفيتحليلي گردآوري شده، جايگاه و كاركرد حديث در تفسير بيانالسعاده كه اولين تفسير عرفاني كامل و موجود شيعي به‌شمار مي‌رود، بررسي شده است. باتوجه به اين‌كه گنابادي حديث را به عنوان منبعي مهم براي آشنايي با تنزيل و تأويل آيات و وجوه مختلف معنايي و مصداقي معرفي كرده و نيز بيش از 2200 روايت در تفسير خود استفاده نموده، جايگاه ويژه‌ي آن مشخص مي‌گردد. مهم‌ترين كاكردهاي حديث در اين تفسير نيز براساس ميزان فراواني، شامل تبيين مفهوم، بيان مصداق و مؤيد ديدگاه مفسر مي شوند.