شكل گيري و توسعه مفهوم حقوق نسل هاي آينده در حقوق بين الملل محيط زيست

بهره برداري بي رويه و ورود خسارات محيط زيستي توسط بشر، سبب نگراني در تحقق حقوق نسل هاي آينده شده است. شناسايي حقوق نسل هاي آينده، گامي مهم براي دست يابي به توسعه پايدار است، كه در اين راستا حفاظت از محيط زيست و بهره برداري معقولانه و منصفانه از منابع در جهت دست يابي به آينده اي پايدار كه به موجب آن حقوق نسل هاي آينده تضمين شود، وظيفه جامعه بين المللي به شمار مي آيد. در اين راستا، مفهوم حقوق نسل هاي آينده كه بدوا با تصويب منشور ملل متحد 1945 به عرصه حقوق بين الملل ورود پيدا كرد و متعاقبا با صدور اعلاميه استكهلم 1972 در حقوق بين الملل محيط زيست توسعه يافت. با اين همه مفهوم حقوق نسل هاي آينده به عنوان اصلي اخلاقي يا هنجاري با ابهامات بسياري روبروست.  بخش اول اين مقاله ضمن بررسي ابهامات حقوقي اين مفهوم، از زواياي مختلف، به بررسي آن در حقوق بين الملل پرداخته است. بخش دوم به منظور مطالعه مباني حقوقي اين مفهوم در حقوق بين الملل محيط زيست، جايگاه آن در حقوق الزام آور و غير الزام را مورد تبيين و پژوهش قرار مي دهد. در بخش سوم، تلاش دارد. نيم نگاهي به اجراي اين مفهوم در حقوق بين الملل محيط زيست داشته باشد، نهايتا در بخش چهارم ضمن جمع بندي و نتيجه گيري، به ارايه پيشنهادها در بهتر تحقق يافتن اجراي اين مفهوم در حقوق بين الملل محيط زيست مي پرد