سنجش توسعه پايدار استان‌هاي ايران بر مبناي برنامه‌ريزي محيطي

ايجاد تعادل بين ابعاد اجتماعي، اقتصادي و زيست‌محيطي فعاليت‌هاي جامعه انساني، توسعه پايدار و يافتن راه و روش رسيدن به اين تعادل، موضوع برنامه‌ريزي محيطي و هدف نهايي آن رسيدن به توسعه پايدار مي‌باشد. دستيابي به توسعه پايدار، يكي از مباحث عمده كشورها به ‌ويژه كشورهاي درحال‌توسعه است. كشورهاي درحال‌توسعه به‌منظور جبران عقب‌ماندگي‌ها، رهايي از فقر سياسي، اقتصادي، فرهنگي و غيره و براي رسيدن به توسعه‌اي متعادل و همه‌جانبه كه بتواند به بهبود وضع زندگي همه مردم منجر شود، به شناخت صحيح پتانسيل‌ها، توان‌ها و محدوديت‌ها در تمامي زمينه‌ها و مناطق خود نياز دارند.پژوهش حاضر با هدف سنجش توسعه پايدار استان هاي كشور ايران انجام‌ شده است. روش تحقيق، تركيبي از روش‌هاي توصيفي، اسنادي و تحليلي با ماهيت توسعه‌اي_كاربردي است. جامعه آماري شامل 31 استان ايران بر مبناي آمارگيري سال 1390 مي‌باشد. جهت ارزيابي از 4 مؤلفه نهادي، اقتصادي، محيطي و اجتماعي و 30 شاخص تركيبي مثبت و منفي استفاده‌شده و جهت بيان اهميت نسبي هريك از شاخص‌ها از مدل ANP استفاده‌شده است. مدل بكار گرفته‌شده براي تحليل داده‌ها PROMETHEE V مي‌باشد. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه استان اصفهان با Phi+(0.612)، Phi(0.359) و Phi (0.253) در رتبه اول و استان سيستان و بلوچستان با Phi+(0.355)، Phi(0.619) و Phi(0.264) در رتبه آخر قرار دارد. در مجموع از كل استان هاي ايران به لحاظ شاخص هاي توسعه پايدار 8 استان در رتبه بالا (26 درصد)، 5 استان رتبه متوسط (16 درصد)، 10 استان رتبه پايين (32 درصد) و 8 استان در رتبه خيلي پايين (26 درصد) از توسعه قرار دارند.