تحليل نابرابري هاي فضايي در توسعه منابع گردشگري (مورد مطالعه: استان اردبيل)

توسعه صنعت گردشگري در كشور نيازمند برنامهريزي و بهرهگيري از تمامي ظرفيتها و جاذبه هاي موجود در مناطق مختلف كشور و توسعه متوازن و هماهنگ آنها ميباشد. تحليل فضايي توسعه گردشگري در مناطق و استانهاي مختلف يكي از الزامات مهم توسعه پايدار گردشگري و اجتناب از ايجاد و توسعه نابرابريهاي فضايي است. استان اردبيل يكي از مقصدهاي اصلي گردشگري كشور مي باشد كه سالانه حدود 4 تا 5 ميليون گردشگر از داخل و خارج كشور به اين استان سفر مي كنند. هدف اين تحقيق تحليل نابرابريهاي فضايي در توسعه عناصر گردشگري استان اردبيل است. بدين منظور مدل مفهومي تحقيق با بهره گيري از عناصر اصلي گردشگري و استفاده از 9 شاخص و 46 متغير براي بررسي وضعيت توزيع فضايي منابع گردشگري و توسعه آن در بين شهرستان هاي دهگانه استان ايجاد گرديد. دادههاي مورد نياز از آمارهاي منتشره از سوي مركز آمار ايران، سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري و استانداري اردبيل گردآوري شد. نتايج تحقيق حاضر نشان ميدهد الگوي فضايي توسعه عناصر و منابع گردشگري در بين شهرستانهاي استان يك الگوي ناهمگن است به طوري كه در بين عناصر گردشگري تسهيلات و امكانات اقامتي با ضريب تغييرات 2.78 از بالاترين ميزان نابرابري برخوردار بوده در حالي كه ضريب پراكندگي جاذبه هاي گردشگري 0.68 بوده است. به عبارت ديگر نابرابري تسهيلات اقامتي و ساير عناصر گردشگري از جاذبه هاي گردشگري تبعيت نكرده اند. از نظر رتبه بندي و سطح بندي توسعه گردشگري نيز شهرستان سرعين در مقام اول و در سطح توسعه بسيار بالا قرار دارد.