ارزيابي تناسب اراضي منطقه مرنجاب براي مكان‌يابي دهكده گردشگري

گستردگي اكوسيستم‌هاي بياباني در ايران و عدم بارورسازي كامل آن‌ها، توجه به راهبردهاي مديريتي منطبق بر توسعه پايدار محيط را در بخش‌هاي گوناگون اقتصادي الزامي كرده است. در‌اين‌خصوص، توسعه صنعت اكوتوريسم در مناطق بياباني مي‌تواند راهكار مديريتي مناسب و هم‌سو با محيط‌زيست در ماندگاري اكوسيستم و بهره‌گيري بهينه از طبيعت و همچنين سياست جايگزين مقابله با تخريب اراضي باشد. از‌اين‌رو پژوهش حاضر به ارزيابي سناريوي تناسب اراضي منطقه مرنجاب براي مكان‌يابي احداث دهكده گردشگري پرداخته است. پارامترهاي مدل مكان‌يابي دهكده گردشگري شامل پنج معيار اصلي جاذبه‌هاي گردشگري، دسترسي و خدمات، سيماي سرزمين، حفاظت از منابع طبيعي و مخاطرات است. براي تعيين امتياز هريك از معيارها، از مدل تحليل سلسله مراتبي استفاده شد. با اعمال امتيازات حاصل از مدل به لايه‌هاي رقومي معيارها، نقشه‌هاي وزن‌دار آن‌ها به‌دست آمد. درنهايت، تلفيق تمامي لايه‌هاي وزن‌دار، منجر به تهيه لايه موزون تناسب ارضي شد. براي تعيين مكاني پهنه‌ها، دامنه امتيازات آن، براساس شكست‌هاي طبيعي، به پنج اولويت طبقه‌بندي شد. نتايج نشان داد كه معيارهاي جاذبه‌هاي گردشگري و مخاطرات، به‌ترتيب با وزن 0.4064 و 0.0429، بالاترين و پايين‌ترين امتياز را دارند. همچنين برپايه نقشه نهايي تناسب ارضي، 49503 هكتار از سطح منطقه مرنجاب اولويت نخست را در تخصيص به دهكده گردشگري دارد و بسيارمناسب است. اين پهنه با محدوده اطراف كاروان‌سراي مرنجاب، نواحي جنوبي درياچه نمك و قسمت‌هاي شمالي ريگ‌بلند انطباق مكاني دارد. وجود جاذبه‌هاي گردشگري، دسترسي به راه‌هاي ارتباطي و مراكز اقامتي و همچنين اهميت بسيار زياد آن‌ها در مكان‌يابي دهكده گردشگري اين هم‌سويي را توجيه مي‌كند.