بررسي تغييرات پارامترهاي كيندلينگ در مدل آزمايشگاهي صرع الكتريكي كلاسيك پس از ضربه مغزي

زمينه مطالعه: آسيب‌هاي ناشي از ضربه‌هاي مغزي (Traumatic brain injury) يكي از مشكلات پزشكي است. يكي از پيامدهاي آسيب مغزي، دچار شدن به بيماري صرع  (Post Traumatic Epilepsy; PTE) مي باشد. هدف: هدف از اين مطالعه بررسي تغييرات پارامترهاي كيندلينگ در مدل آزمايشگاهي صرع الكتريكي كلاسيك پس از ضربه مغزي مي‌باشد. روش كار: 24 سر موش  صحرايي نر نژاد ويستار  با استفاده از مدل صرعي  كيدلينگ الكتريكي كلاسيك صرعي شدند. جهت ايجاد كيندلينگ باجراحي استريوتاكسي يك الكترود در ناحيه آميگدال مغز موش‌ها كار گذاشته مي‌شد. بعد از 5 روز در روز 6 تروماي مغزي به آن‌ها وارد شد. تروما بر اساس مدل CCIا(Controlled Cortical Impact)   ايجاد شد كه آسيبي به قطر 2mm االكترود كاشته شده در آميگدال مغز به موش‌ها انجام شد. شدت تحريكات در حد µA 200 تا 500 با بسامد 50Hz و موج قطاري مربعي بود. در گروه شاهد، بدون ايجاد تروما موش‌ها  فقط تحريك الكتريكي كيندلينگ دريافت كردند. در گروه شم، به جاي تروما برشي به استخوان سر داده شد و 24 ساعت بعد تحريكات كيندلينگ آغاز گرديد.  در اين پژوهش شمار تحريكات لازم براي صرعي شدن، آستانه تحريك، امواج پس از تخليه در مرحله  5 (ADD5)، مرحله 3 (ADD3)، طول دوره مرحله پنجم تشنج (S5D) و طول دوره تشنج (SD) را بررسي شد. نتايج: در گروه شاهد و شم موش‌ها بطور ميانگين بعد از 14 تحريك صرعي شدند. تعداد تحريكات الكتريكي لازم براي صرعي شدن در موش‌هاي دچار تروما بطور معني‌داري كاهش يافت ( 5 تحريك) (P 0.001). امواج متعاقب تخليه در مرحله  5(ADD5)، مرحله 3 (ADD3)،  طول دوره مرحله پنجم تشنج (S5D)  و طول دوره تشنج (SD)  در گروه شم تغيير معني‌داري با گروه كنترل نداشت  ولي در گروه تروما بيشتر از گروه كنترل شد (P 0.001). در گروه شاهد و شم آستانه  تحريكات در حد µA 200 تا 500 بود ولي در موش‌هاي  ترومايي شدت تحريكات در حد µA 100 تا 200 بود (P 0.001). نتيجه گيري نهايي: شروع كيندلينگ الكتريكي كلاسيك متعاقب تروما باعث تغيير معني‌داري در پارامترهاي كيندلينگ مي‌شود