بررسي سطح سواد سلامت و توان خودمراقبتي در بيماران مبتلابه نارسايي قلبي

زمينه و هدف: خودمراقبتي يكي از مهم ترين اركان زندگي و موفقيت در درمان بيماران مبتلابه نارسايي قلبي محسوب مي گردد، از سوي ديگر، اولين گام و مؤثرترين عامل بر خودمراقبتي، سواد سلامت مي باشد بنابراين هدف از تحقيق حاضر، بررسي رابطه و سطح سواد سلامت با توان خودمراقبتي در بيماران مبتلابه نارسايي قلبي مي باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با رويكردي توصيفيهمبستگي در بين 105 بيمار مبتلابه نارسايي قلبي مراجعه كننده به بيمارستان امام مهاباد در سال ۹۵۱۳۹۴ كه به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند، انجام گرديد. داده ها به وسيله دو پرسشنامه استاندارد خودمراقبتي در بيماران نارسايي قلبي (SCHFI V6.2) و سواد سلامت ايرانيان (HELIA) گردآوري شدند. اطلاعات به وسيله نرم افزار SPSS و آزمون هاي پيرسون، رگرسيون خطي، Chi square تجزيه وتحليل شدند. يافته ها: ميانگين سني شركت كنندگان 12/81±60/74 سال بود. سطوح سواد سلامت با توجه به پرسشنامه HELIA، 61/9درصد در سطح متوسط، 28/6درصد ناكافي و 6/5درصد مطلوب بود. در حيطه خودمراقبتي به ترتيب، زيرمقياس حفظ خودمراقبتي با ميانگين 5/24±21/37، اعتماد به خود در زمينه خودمراقبتي با 3/78±15/39و مديريت خودمراقبتي 4/18±15/01بود. بين سواد سلامت كلي و سه زير مقياس خودمراقبتي با سن، تحصيلات و شغل رابطه معني داري وجود داشت(P 0/05). آزمون هاي آماري ارتباط مثبت و معني داري بين ابعاد سواد سلامت با زير مقياس هاي خودمراقبتي نشان داد (P 0.001). بُعد دسترسي و ارزيابي سواد سلامت پيشگويي كننده هاي بهتري براي حيطه هاي خودمراقبتي شناخته شدند. نتيجه گيري: با توجه به ارتباط ابعاد سواد سلامت و حيطه هاي خودمراقبتي در بيماران نارسايي قلبي، ايجاد واحدهاي در مراكز درماني براي شناسايي فاكتورهاي مرتبط با آن ها جهت شناخت نقاط قوت و ضعف در نحوه ي خودمراقبتي بيماران توصيه مي شود.