زبان شاعرانۀ نادر ابراهيمي در آتش بدون دود

نادر ابراهيمي نمايشنامه نويس، مستندساز، ترانه سرا و يكي از داستان نويسان برجستۀ معاصر است كه افزون بر داستان‎هاي كوتاه خود و ديگر آثارش، رمان هفت جلدي آتش بدون دود را نوشت كه با نگارش آن جايزۀ نويسنده برگزيده ادبيات داستاني ۲۰ سال بعد از انقلاب را به خود اختصاص داد. علاوه بر قدرت داستان نويسي، انتخاب زبان ادبي و نثر شاعرانه، يكي از برجستگي هاي آتش بدون دود و ديگر آثار ابراهيمي است كه وي را به ‎عنوان داستان نويسي صاحب سبك معرفي كرده است. نگارندۀ اين مقاله مي كوشد با بررسي توصيفي تحليلي اين رمان و استخراج شواهد و ويژگي‎هاي ادبي و سبك ساز آن به اين سؤال پاسخ دهد كه چه عواملي موجب شاعرانگي نثر آتش بدون دود و برجستگي سبك آن شده است. چنين استدلال مي شود كه  ابراهيمي در آتش بدون دود با نوشتن داستاني واقع گرايانه دربارۀ مردم تركمن صحرا و ستم هايي كه نسبت به آنها اعمال شده است با انتخاب نثر شاعرانه، زبان ادبي، عناصر موسيقايي و آشنايي زدايي، زبان ساده و آميخته به لغات گويشي خاص منطقه، تركيب سازيهاي ابتكاري، باستانگرايي هاي قاموسي و نحوي و استفاده از امكانات شعر منثور و شعر كهن، چنان رستاخيزي در كلمات داستان خود ايجادكرده كه در كنار محتواي دلنشين داستان، زبان زيبا و شاعرانۀ داستانش را در خاطر خواننده جاودانه كند.