اثر پيش شرطي‌سازي با ورزش بر پيامدهاي سكتۀ مغزي در يك مدل موشي آزمايشگاهي

مقدمه: سكتۀ مغزي يكي از علل عمدۀ مرگ و مير و ناتواني هاي طولاني مدت در بزرگسالان است. خطر بروز سكتۀ مغزي در زنان در سنين پس از يائسگي به سرعت در حال افزايش است. گزارش شده است كه ورزش آسيب ناشي از ايسكمي و رپرفيوژن را در مدل سكتۀ مغزي موش صحرايي كاهش مي دهد. هدف از اين مطالعه بررسي اثر ورزش بر روي پيامدهاي سكتۀ مغزي در انسداد دايم شريان مغزي مياني در موش هاي اواركتومي شده بود. مواد و روش ها: 32 سر موش ماده در محدودۀ وزني 3525 گرم به طور تصادفي به چهار گروه (8 موش در هر گروه) شامل اواركتومي + سكتۀ مغزي، سكتۀ مغزي، اواركتومي + ورزش + سكتۀ مغزي و گروه شم تقسيم شدند. هفت روز قبل از پيش شرطي سازي با ورزش، موش ها اواركتومي شدند. در گروه ورزش موش ها وادار شدند روي دستگاه تردميل، 5 روز در هفته، روزانه به مدت 40 دقيقه با سرعت 18 متر بر دقيقه به مدت 4 هفته بدوند. سكتۀ مغزي از روش انسداد دايم شريان مغزي مياني پنج هفته پس از اواركتومي القاء گرديد. حجم انفاركتوس، اختلالات نورولوژيك و اختلالات حسي حركتي مطالعه شدند. يافته ها: حجم انفاركتوس در گروه هاي اواركتومي + ورزش + سكتۀ مغزي و سكتۀ مغزي در مقايسه با گروه اواركتومي + سكتۀ مغزي به طور معني داري كمتر بود. در گروه هاي اواركتومي + ورزش + سكتۀ مغزي و سكتۀ مغزي اختلالات نورولوژيك نسبت به گروه اواركتومي + سكتۀ مغزي به ترتيب به طور معني داري پايين تر بودند. اختلالات حسي حركتي نيز در گروه هاي اواركتومي + ورزش + سكتۀ مغزي و سكتۀ مغزي در مقايسه با گروه اواركتومي + سكتۀ مغزي كمتر بود. نتيجه گيري: نتايج حاضر پيشنهاد مي كند كه پيش شرطي سازي با ورزش يك نقش محافظ عصبي را در حيوانات اواركتومي شده ايفاء مي نمايد و پيامدهاي سكته مغزي را در يك مدل انسداد شريان مغزي مياني بهبود مي بخشد.