مقايسه اثر دو حجم متفاوت تمرينات موازي بر برخي شاخص‌هاي آمادگي جسماني و تغييرات سطوح سرمي كورتيزول و پروتئين واكنشي C فوتباليست‌هاي نوجوان

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقايسه دو حجم شش و هشت هفته‌اي تمرينات موازي بر شاخص‌هاي آمادگي جسماني، تغييرات كورتيزول و پروتئين واكنشي C با حساسيت بالا (CRPhs) در فوتباليست‌هاي نوجوان بود. روش‌شناسي: بيست فوتباليست (سن: 0.91 ± 15 سال، وزن: 10.07 ± 61.10 كيلوگرم) با حداقل 5 سال سابقه فوتبال، به‌صورت تصادفي به دو گروه 10 نفري شش و هشت هفته تقسيم شدند. دوره تمريني شامل تمرينات عمومي (سه هفته) و اختصاصي بود و به‌صورت سه جلسه در هفته به مدت 90 دقيقه برگزار شد. نوع و شدت تمرينات برابر بوده و فقط حجم تمريني بين گروه‌ها متفاوت بود. قبل و بعد از دوره، توان هوازي (آزمون 1609 متر)، سرعت (دوي 60 متر) و استقامت عضلاني (شنا سوئدي و دراز و نشست) در ساعت 8:45-8 عصر و نمونه‌هاي خون وريدي براي اندازه‌گيري كورتيزول و CRPhs در شرايط ناشتا (8:30-8 صبح) از آزمودني‌ها اخذ شد. يافته‌ها: مقادير VO2max، سرعت، دراز و نشست و شنا سوئدي هر دو گروه نسبت به مقادير پايه بهبود معني‌داري نشان داد. حجم تمريني هشت هفته در خصوص كاهش غلظت كورتيزول موثرتر بود (%16.77، 0.033=P)، اما سرعت گروه شش هفته با اندازه اثر بزرگتري (0.11- =r) بهبود يافته بود (%5.27). همچنين، در مورد ساير متغيرها تفاوتي بين دو گروه مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد افزايش تدريجي شدت تمرينات آماده‌سازي در مدت هشت هفته نسبت به افزايش مشابهي در طول شش هفته، منجربه كاهش موثرتر مقادير سرمي كورتيزول فوتباليست‌هاي نوجوان مي‌شود، اما در مورد سطوح hsCRP و بهبود متغيرهايي نظير VO2max، سرعت و استقامت عضلاني مزيت بيشتري ندارد.