بررسي تأثير 6 هفته تمرينات تناوبي شديد بر بيان ژن پروتئين تيروزين فسفاتاز 1B در بافت عضله رت‌هاي ديابتي نوع‌2

هدف: مقاومت به انسولين نقش مهمي در ايجاد ناهنجاري هايي همچون نقص در تحمل گلوكز، ديابت نوع 2، چاقي و هيپرليپيدمي دارد. كشف پروتئين تيروزين فسفاتاز 1B (PTP1B) به نظر مي رسد نقطه عطفي در بررسي انتقال سيگنال دهي انسولين است. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر 6 هفته تمرينات تناوبي شديد (HIIT) بر بيان ژن پروتئين تيروزين فسفاتاز1B در بافت عضله رت هاي ديابتي نوع 2 مي باشد روش‌شناسي: در اين تحقيق، 20 سر رت نر10 هفته اي ديابتي شده  به طور تصادفي در دو گروه تمرين تناوبي شديد و كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين، برنامه HIIT را هر هفته 5 جلسه 30 دقيقه اي به مدت 6 هفته در قالب دويدن روي تردميل انجام دادند، به طوري كه سرعت دويدن به تدريج از 25 متر در دقيقه در هفته اول به 35 متر در دقيقه در هفته ششم افزايش يافت، چهل و هشت ساعت پس از آخرين جلسه تمرين نمونه گيري خوني و بافت برداري از عضله دوقلوي رت ها انجام شد و بيان ژن از طريق روش RealTime PCR انجام شد. از آزمون شپيروويلك و tمستقل در سطح معناداري 0.05≤P براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه PTP1B در رت هاي گروه تمرين HIIT كاهش يافت اما از لحاظ آماري معني دار نبود (0.432=P)، درحالي كه شاخص مقاومت به انسولين و گلوكز ناشتا كاهش معني داري را نشان دادند (0.001=P) اما انسولين سرم به طور معني داري افزايش يافت (0.003=P). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاصل، به نظر مي رسد تمرين تناوبي شديد با وجود بهبود در ديابت نوع 2 و مقاومت به انسولين تأثيري بر بيان ژن PTP1B نداشته باشد. واژگان كليدي: بيان ژن PTP1B، ديابت نوع 2، تمرين تناوبي شديد، مقاومت به انسولين.