آموزش بازداري پاسخ، توانايي برنامه‌ريزي و سرعت پردازش به كودكان مبتلا‌به اختلال نارسايي توجه/ بيش‌فعالي: مقايسه رويكرد توانبخشي‌شناختي‌حركتي با دارو‌درماني

اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي به عنوان يك اختلال عصبي رشدي، علاوه بر نشانه هاي رفتاري خاص با نقص در كاركردهاي شناختي همراه است. پژوهش حاضر با هدف مقايسه ي اثربخشي دو رويكرد توانبخشي شناختي حركتي و دارو درماني در بهبود كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي انجام شد. اين يك مطالعه نيمه آزمايشي با سنجش هاي پس آزمون و پيگيري بود كه در يك طرح يك سر كور سه گروه را باهم مقايسه مي كرد. 48 كودك مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي به شيوه نمونه گيري ملاكي انتخاب و بر اساس شدت اختلال همتا شده و به طور تصادفي به سه گروه توانبخشي شناختي حركتي (16 نفر)، دارو درماني (16 نفر) و كنترل فعال (16 نفر) گمارده شدند. تمام شركت كنندگان توسط فرم كوتاه سه خردآزموني هوش وكسلر كودكان تجديدنظرشده و آزمون هاي رنگواژه استروپ، برج لندن و رمزنويسي وكسلر مورد آزمون قرارگرفتند و والدين آنها، اين كودكان را با پرسشنامه علائم مرضي كودك4 (CSI4) رتبه بندي نمودند. داده ها با استفاده از تحليل ورايانس چند متغيري و آزمون هاي تي وابسته با تصحيح بن فروني به عنوان آزمون هاي تعقيبي، تحليل شدند. توانبخشي شناختي حركتي به طور معناداري منجر به تغييرات موثر و پايدار در عملكرد آزمودني ها در مولفه هاي كاركرد اجرايي اعمّ از بازداري پاسخ، برنامه ريزي و سرعت پردازش شد و تنها در مولفه سرعت پردازش، تغييرات ايجاده شده در مرحله پيگيري افت معنادار به سطوح پايين تر را نشان داد. بعلاوه، با وجود عملكرد بهتر كودكان گروه توانبخشي شناختي حركتي نسبت به گروه دارودرماني، تغييرات ايجاد شده به لحاظ آماري معنادار نبود. به طور كلي اين يافته ها بيانگر آن بود كه توانبخشي شناختي حركتي رويكرد اثربخشي در درمان اختلال نارسايي‌توجه/بيش فعالي است و مي توان از آن به عنوان يك فن درماني مكمل دارودرماني استفاده كرد.