تأثير سن ازدواج، الگوهاي همسرگزيني و تفاوت سني زوجين بر كيفيت زندگي زناشويي زنان شهر تهران

امروزه، با گذر جوامع از مرحله سنتي و جمع‌گرا به مرحله مدرنيته و فردگرا، شاهد افزايش سن ازدواج (و خصوصاً در ميان بانوان) و تمايل به همسرگزيني بر اساس انتخاب فردي هستيم. از طرف ديگر، همچنان شاهد افزايش نارضايتي، ناسازگاري، بي تعهدي، طلاق و به‌طوركلي؛ كاهش كيفيت زناشويي زوج‌ها هستيم كه موجب آسيب به كانون گرم و مقدس خانواده و پيكره اجتماع مي‌گردد. اين پژوهش باهدف بررسي تأثير سن ازدواج، تفاوت سني و سبك‌هاي همسرگزيني، بر كيفيت زندگي زناشويي زنان متأهل شهر تهران صورت پذيرفت. طرح پژوهش از نوع علّي مقايسه اي مي باشد. جامعه ي آماري پژوهش حاضر زنان تهراني‌اند كه ۴۰۰ نفر از آن‌ها با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس غير احتمالي و با مراجعه به پارك‌هاي عمومي در سطح شهر تهران انتخاب شدند و به مقياس كيفيت زناشويي، فرم تجديدنظر شده (RDAS) و پرسش‌هاي مرتبط با الگوهاي همسرگزيني و سن ازدواج، پاسخ دادند. از يافته‌هاي قابل توجّه اين پژوهش مي‌توان به تأثير منفي ازدواج در سنين نوجواني و ازدواج بر اساس سبك‌هاي همسرگزيني‌اي كه به نوعي با اجبار همراهند بر كيفيت زندگي زناشويي اشاره كرد. هم‌چنين در اين پژوهش نشان داده شد كه تفاوت سني زوجين تأثير معناداري بر كيفيت زندگي زناشويي ندارد.