مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر عدم تحمل بلاتكليفي، درمان دارويي با بوسپيرون و درمان تركيبي در بهبود علائم بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

اختلال اضطراب فراگير با توجه به سير مزمن، شيوع زياد و همبودي بالاي با ساير اختلال هاي روانشناختي، به‌عنوان يكي از مهم ترين اختلال هاي ناتوان كننده بزرگسالان مطرح شده است و پرداختن به روش هاي درماني مؤثر و اقتصادي تر براي اين اختلال سودمند و ضروري است. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان عدم تحمل بلاتكليفي، بوسپيرون و درمان تركيبي عدم تحمل بلاتكليفي با بوسپيرون در بهبود علائم بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بود. در يك كارآزمايي باليني با پيش‌آزمون و پس‌آزمون، از بين مراجعه كنندگان به مراكز و كلينيك هاي روانشناختي و روانپزشكي شهر تهران، 24 بيمار مبتلا به اختلال اضطراب فراگير انتخاب شدند و به‌طور تصادفي در سه گروه درمان عدم تحمل بلاتكليفي، بوسپيرون (605 ميلي گرم در روز) و تركيبي جايگزين شدند. داده ها در مرحله قبل و بعد از مداخله از طريق مقياس اختلال اضطراب فراگير (GADS-7)، مقياس عدم تحمل بلاتكليفي (IUS)، پرسشنامه نگراني ايالت پنسيلوانيا (PSWQ)، پرسشنامه افسردگي بك ويرايش دوم (BDI-II) و مقياس سازگاري اجتماعي و شغلي (WSAS) گردآوري شدند. تحليل داده ها با استفاده از روش هاي آماري كروسكال واليس، U من ويتني و تحليل كوواريانس يك‌طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كههر دو درمان عدم تحمل بلاتكليفي و تركيبي در مقايسه با بوسپيرون منجر به كاهش علائم اختلال اضطراب فراگير، عدم تحمل بلاتكليفي، نگراني، افسردگي و افزايش سازگاري اجتماعي شغلي شدند (P 0.01) . نتايج آزمون U من‌ويتني و تحليل كوواريانس يك‌طرفه نيز نشان دادند كه بين اثربخشي درمان عدم تحمل بلاتكليفي و تركيبي تفاوت معناداري وجود نداشت. نتايج اين پژوهش در كل نشان داد كه درمان عدم تحمل بلاتكليفي و تركيبي در بهبود علائم اختلال اضطراب فراگير مؤثرتر از بوسپيرون (60-5 ميلي گرم در روز) هستند. با اين وجود، به نظر مي رسد افزودن دارو (بوسپيرون) به درمان عدم تحمل بلاتكليفي منجر به بهبودي بيشتر بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير نمي شود.