اثربخشي درمان-روايتي‌ سازه‌گرايانه به شيوه بازگشت به آينده بر كاهش نشانه‌هاي اختلال فشار رواني حاد ناشي از وقوع تصادف منجر به اغماء در همسر

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان روايتي‌ سازه گرايانه به شيوه بازگشت به آينده بر كاهش نشانه‌هاي اختلال فشار رواني حاد انجام شد. روش: جامعه آماري اين پژوهش شامل زنان 18 تا 40 ساله‌اي بود، كه در اثر آسيب رواني ناشي از تصادف منجر به اغماء در همسران‌شان، به اختلال فشار رواني حاد مبتلا شده بودند و همسران‌شان در سال 1392(از ابتداي خرداد تا پايان مرداد)، در بخش مراقبت‌هاي ويژه بيمارستان پورسيناي رشت بستري بودند. از ميان 42 زن، تعداد 3 زن (n=3‌)، با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند و بر اساس پرسشنامه واكنش فشار رواني حاد استنفورد (2000) انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از طرح تجربي تك موردي از نوع چند خط پايه غير‌همزمان از خلال چند آزمودني استفاده شده است. مداخله صورت گرفته شامل به كارگيري شيوه درماني بازگشت به آينده بود، كه به مدت 13 جلسه 60 دقيقه‌اي بر روي آزمودني‌ها اعمال شد. بطور كلي اين پژوهش از سه مرحله تشكيل شده بود، كه اين مراحل شامل ارزيابي سطح پايه، دوره انجام مداخله و مرحله پيگيري بود، كه 1/5 و 3 ماه پس از پايان درمان صورت پذيرفت. يافته‌ها: نتايج حاصل از فرمول ضريب تغييرپذيري كوهن حاكي از آن بود كه اين شيوه درماني، موجب كاهش معنادار در نشانگان اختلال فشار رواني حاد گرديد (d=1/89 ). همچنين اين برنامه درماني موجب كاهش معنادار در خرده مقياس‌هاي اختلال فشار رواني حاد، شامل نشانگان تجزيه‌اي (d=1/78 )، نشانگان تجربه مجدد (d=1/82 )، نشانگان اجتنابي (d=2/08 )، و نشانگان بيش‌انگيختگي (d=1/88 ) گرديد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه شيوه درماني بازگشت به آينده در درمان اختلال فشار رواني حاد زنان از كارايي لازم برخوردار است.