اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر رضايت از زندگي، خوش‌بيني و عواطف مثبت در دانشجويان

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي برنامه روان‌درماني مثبت‌نگر بر افزايش رضايت از زندگي، خوش‌بيني و عواطف مثبت در دانشجويان انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بود. 34 نفر به عنوان نمونه پژوهش از بين 1200 نفر از دانشجويان كارشناسي ورودي سال تحصيلي 93-1392 دانشگاه شهيد بهشتي با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و گواه جايگزين شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس رضايت از زندگي (داينر و همكاران، 1985) ، فرم تجديد نظر شده آزمون جهت‌گيري زندگي (شي‌ير، كارور و بريگز، 1994) و برنامه عاطفه مثبت و منفي (واتسون، كلارك و گري، 1988) بود. برنامه روان‌درماني مثبت‌نگر به صورت هفتگي طي شش جلسه دو ساعته به گروه آزمايشي، آموزش داده شد. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد برنامه روان‌درماني مثبت‌نگر در افزايش رضايت از زندگي، خوش‌بيني و عواطف مثبت در دانشجويان مؤثر بوده است (P 0/05) و نتايج بعد از دو ماه در مرحله پيگيري نيز پايدار مانده بود.  در مجموع نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه برنامه روان‌درماني مثبت‌نگر در افزايش ميزان رضايت از زندگي، خوش‌بيني و ايجاد و افزايش عواطف مثبت در دانشجويان، برنامه‌ايي سودمند است و از اين برنامه مي‌توان در جهت ارتقاء سلامت روان در دانشجويان ورودي جديد دانشگاه‌ها استفاده كرد.